- Hədiyyə Şəfaqət
Şeirlər
-1-
...Yolçu Adam
Bir axşam qaranlığında yolunu itirdi
Və yorulmuşdu da,
Uzandı qurumuş otların üstündə
Səfər çantasını başının altına qoyaraq...
Bir az keçmiş
Ay doğdu dağların zirvəsindən, bədirlənmiş Ay,
Yolçu Adam
Bir ona, bir süd kimi ətrafını sarmalayan işığa baxdı...
Ayağa qalxdı...
"Ey,
Mənə yoldaş olursanmı bu gecə?"
Cavab gəlmədi...
"Ey,
Bir şey de"-səsləndi
Aya doğru daha bir neçə addım ataraq...
Göylər susurdu...
"Ey....
Ey....
Ey..."-qayalara dəyib əks-səda verdi yolçu Adamın səsi...
...Ay işığında
Yarpaqları işım-işım yanırdı çay quanqının...
Oturdu və kürəyini gövdəsinə sıxdı...
"Bu nədir?
Etdiyim bir dəlilikdir"...
...Ay yüksəldikcə
Yumulub
Yuxuya getdi
Yolçu Adamın
Və quanq ağacının kölgəsi...
-2-
...Başlamadan yağışlar...
Yayılmadan ağ duman...
Yenə dinləməkdəyəm saralmış çöllərdəki
Günəş şəfəqlərinin
Torpağa hopmasını...
Küləyin toxunduğu kolların, tikanların
Şərqi oxumasını
Səsinə bir kədərli hekayət qata-qata...
Daladıqca otların qurumuş yarpaqları
Yalın ayaqlarımı
İncitdikcə bir azca
Deyirəm ki, ay sizi,
Balaca qisasçılar,
Sizi mən öldürmədim...
Və heç ölməmisiniz...
...Payız çiçəkləridir üzümdəki gülüşlər...
Saralmış çöllərdəki otların arasından
Birgə gülümsəyirik
Günəşə və həyata...
-3-
Bəzən
Çiçək dərməyə yollarsan
Ya da xoşbəxtlik gətirməyə...
Bir də baxarsan ki, titrək-titrək açıb gəlir qapını
Üzüntüsü damar-damar üzünə çıxıb,
Dişini-dişinə sıxıb
Ağlamasın deyə əllərin...
Və sən pəncərəyə tərəf sıxılarsan
Baxarsan küçəyə səpələnən həyata
Çərçivəyə söykənib...
İndi sən bilirsən
Onlar-əllərin günahkar deyil...
Sənə açılan çiçəklərin fəsli keçib...
Sənə veriləcək xoşbəxtlik tükənib...
