- Vasif Əlihüseyn
***
Doğrusu hamıdan nigaran
qaldı anam
gecələr tək yatdı ata evində
bir balaca qıfılla bağladı
otağını
bir balaca qıfıl ümidinə
qorxmadı heç nədən.
atam zəng vurub, övladların
gələcəyindən,
evə gələcəyindən danışdı.
Bacım yerindən gileyləndi
anam heyifsiləndi.
Biz zəng vurduq
Anam ürəkləndi
nəsihət verdi...
ovuclarımızı açıb telefon
dəstəyinə
əl-üzümüzü yuduq
anamın dualarıyla...
AXI SƏN OLA BİLMİRƏM
Bu zamanın hər sözünə,
Neynim, tən ola bilmirəm.
Düşüb siyah tellərinə,
bəyaz dən ola bilmirəm.
Ömrümüzün nəyi çiçək,
baş götürüb hara gedək.
Neynim indi əvvəlkitək,
axı, mən ola bilmirəm.
Göz yaşımı qurudardım,
qollarımı sənə sardım.
Səni çoxdan unudardım,
Neynim, sən ola bilmirəm.
HƏR ŞEYİN BİR ADI
Hər şeyin bir adı var
səndən sonra,
"Sənsizlik"
Anamın sözləri
ən böyük təsəllidi
səni unutmağa...
Bir də, hönkürtülərimi
asmışam qapı üstündən
gəlsən duyacaqsan.
Neyniyim?
Özümdən asılı deyil ki,
hələ də, dodaqlarım
uçuqlayır, öpüşlərinçün.
