-
Vasif Əlihüseyn
EVDƏ HEÇ KİM YOXDU...
Yaxşı ki,
sən getdin.
Sənin bilmədiyin
hüzn başladı ömrümdə.
Bütün çay evlərinin
iki müştərisi azaldı onda.
Günü on manata işləyən rayon qadını
dodaq boyalarına bələnmiş
stəkanları yudu deyinə-deyinə.
Sonra,
səni qısqandığım paltarlarda
şəkillərini paylaşdın.
Bircə yol
üzüm gəlmədi ki, soruşam:
-Müəllif kimdi?
Qayıdıb öz evimə gəldim
qapımı döydüm.
qonşu uşağı,
qaçdı üstümə:
- əmi, muştuluğumu ver,
evdə heç kim yoxdu.
ÇAYIMI STƏKANDA DƏMLƏMƏKDƏN BAŞLAR UNUTMAQLAR
Sısqa yağışlar yağar küçəmizdə,
külək əsər, evlərin üstünü
götürüb aparmaq üçün.
Başını
pəncərədən bayıra çıxarmaz qonşular,
görməzlər getməyini -
acıqlanmazlar arxanca.
Hər şey kiçilər sən gedən gün,
Çayımı stəkanda dəmləməkdən
başlar ayrılıq.
Qoşa şəklimizin altında,
hələ tək yatmaqlar.
Hər axşam,
evə gec qayıtmaqlar var,
Hər axşam,
“Kilki” yemək var, səndən sonra.
Evimin içində bir otaq,
otağın içində bir şeir olar
arxanca yazılmış.
Belə,
arxanca danışmaq kimi çıxmasın,
səni öpmədiyim günlərin
qəzaları qalıb dodaqlarımda.
