-
Qəşəm Nəcəfzadə
Qafiyə
Sahil bağının sağ tərəfində
Yeriyən oğlan
Sol tərəfində eyni istiqamətə yeriyən qızla- qafiyə.
Doğan ayla
Üzünə yuxu tək qonan və dua istəyən təbəssümün-qafiyə.
Yerinin içində
Bir çimdik istilik axtaran ayaqların
Sərbəst şeir olsa da,
Mənim gecə saatlarında tez-tez maşının əyləcini basan
Ayaqlarımla qafiyələnir, istilənir.
Payız sonları yağan soyuq yağışlar,
Mənim “oktyabr” şeirimin qafiyəsidir, gözəl yağır.
Mən özüm bu saat sənin tənhalığının qafiyəsi kimi şeirlər yazıram.
Harda bir boşluq görsən qaça-qaça gəl, gözəlim.
Bu balaca dünyada görsən ki, hər yan açıqdı, və sən də üşüyürsən
Adamlar səni narahat edirlər
İncidirlər,
Küsdürürlər
Onda məni qafiyə tək yaz həyatına.
Mənim qabarlı əllərim sənə aldığım paltarların qafiyəsidir deyə
Gözəl yaraşır.
Insan öləndə qafiyə ucundan ölür...
Qocalıq pulu
Maliyə naziri, xahiş eləyirəm, nə olar,
Qocalıq pullarını bayramlardan sonra verməyin.
Məsələn,
Fevral ayının pulunu 8 martdan sonraya saxlamayin.
Dekabrı yanvarın 20-nə qədər yubatmayın...
Onlar da sevə bilirlər,
Yeni ili hələ unutmayıblar,
8 martda gül almaq istəyirlər, gül haqqı,
Hələ ki həyat yaşayır onların vərdişlərində,
Heç olmasa həyata hörmətiniz olsun.
Cənab nazir, sən görsən ki,
Bankomat kartlarının əlində qocalar necə əsirlər,
Bankomat karlarının əllərindən necə düşürlər qocalar?
Və görsən ki, onlar sənin beş-on manatlqı kartlarını
Əvvəl əl dəsmalına,
Sonra qəzetlərə,
Sonra salafanlara
Qımışmış əllərinə,
Sonra göz yaşlarına necə bükürlər?...
Həyatda
Ağlamaq adlı bir şeyin olduğunu xatırlarsan.
Səməninin belinə qırmızı lent bağla dedim
Səməninin belinə qırmızı lent bağla dedim
Gedib kənddə bir dəniz taxıl əkərəm dedim
Zəmini ayaqyalın sularam dedim
Sünbüllərə təzə şeirimi söylərəm dedim
Sünbülün kölgəsində yataram dedim,
Yağış yağsa, sünbülün altına girərəm dedim
Səni necə sevdiyimi bir sünbülə deyərəm dedim
Sünbül də sünbüllərə söyləyər dedim
Səni görmək üçün yanına gəlmək istərlər dedim
Kənddə bur dəyirman, bir təndir tikərəm dedim
Taxılı dəyirmanda üyüdərəm dedim
Təndirdə sənə çörək bişirərəm dedim
Sənə bir təndir çörəyi gətirərəm dedim
O çörəyi necə şirin yeyərsən dedim
O sünbül çörəyin içindədir dedim
Səməninin belinə qırmızı lent bağla dedim
“Düşmən” sözünü
düşünmək kimi anlayın...
Bayraqları şeirlərdən çıxardın
Türkçülüyü şeirlərə doldurmayın...
Vətənimizi şeirlərdə basdırmayın
Qoyun ürəyimiz bir azca nəfəs alsın...
Vətəni vətən şeirlərindən xilas eləyin
Şairsizsə, qələminizi sındırın.
Ölmüş körpələr haqqında mızıldamayın,
Hər axşam əllərinizi soyuducuda dondurun...
Ayağınızla yox,
Gözlərinizilə yeriyin...
Uşaqlara “düşmən” sözünü yazdırmayın,
“Düşmən” sözünü
düşünmək kimi anladın.
Oktyabr şeiri
Getdi payızlar, qışlar
Fikrimizin ucunda soyuyan çaylar getdi.
Öldü bizi tanıyan dostlar, tanışlar
Bir az keçmişi xatırlamaq gecikdi…
Getdi yarpağı qovan pişik, pişiyi qovan itlər, itləri qovan külək,
Küləyi qovan payız
Payızı qovan vaxt...
Vaxtın dalınca bir qız,
Bir qızın dalınca bir göz… Getdi
Getdi aftobusda oturacaqlarımız
Getdi dayanacaqlar,
Getdi qarşısından dayandığımız dükanlar, şüşələr, güzgüllər,
Şüşələrdə şəkillərimiz getdi…
Kafelər güncündə yerlərimizi tutdular
Yerlərimizi, yerlərimizi.
Saçlarımın ağ işığında əllərin uçdu
Üstümüzdən əllərimiz töküldü
Əl izləri üstümüzdən söküldü,
əl izləri, əl izləri…
Xəbərçilər bizi daha unutdular…
Bizi axırıncı dəfə harda görmüşdülər?
Xatırlamırlar…
Xəbərçilər, xəbərçilər...
Atanın, ananın, bacılarının adlarını unutdum
Unutdum, unutdum…
Daha xəbərin yoxdu ağrılarımın yerindən.
Ağrılarımın yerindən…
Daha gəlmək istəmirik nə sən bizə, nə mən sizə
Istəmirik, istəmirik…
Getdi saatlar, "10"-lar, “14”-lər, “15”-lər.
Bizi bir nəfər tanıyan olsaydı
Gələrdik özümüzə…
Heç olmasa bir xəbərçi…
Getdi tramvaylar, maşınlar, taksilər, qatarlar
Buludlar, durnalar, adamlar.
Biri ləngiyə bilsəydi -bir kəlmə qədər
Heç mən də yazmazdım bu yağışlı şeiri…