-
Aqil Yaqub
QƏFƏSƏ SALINMIŞ QUŞ
Qəfəsə salınmış quş
Yuxusunda gördü göyləri,
"Buludlar, buludlar", - dedi, -
"ötdüm sizi, çata bilməyəcəksiniz mənə".
Buludların yurdu yoxdu.
Buludların dərdi yoxdu,
Buludların dili də yoxdu, dinə.
Qəfəsə salınmış quş
gözlərini açdı.
qanadları
yanındaydı.
Yuxusunda gördüyü,
arxasınca güldüyü
göy üzünün buludları
gözlərinin önündəydi.
***
Biz belə düşünürük:
"Quşlar qürbətə gedir" -
- Azadlıqda qürbət yoxdur.
Biz belə düşünürük:
"Yarpaqlar solub düşür".
- Fəsillərdə ölüm yoxdur.
Biz belə düşünürük:
"Qul olmuşuq vətəndə".
- Qullara Vətən yoxdu.
ÖZÜYLƏ DANIŞIB GEDƏN O YOLÇU
Umudun əlindən tuta-tuta
unuda-unuda
demirəm,
ovuda-ovuda öz kədərini
sonu görünməyən çölün düzüylə,
bir alın yazıyla,
bir ürək arzuyla,
özüylə danışıb gedər o yolçu.
Ay işıq salar onun yoluna,
tanrı da oyanıb
göydən boylanıb
bir nur sifətində görünsə ona,
Tanrının gündüzlər macalı yoxdur,
bir nur sifətində
tanrı da indicə görünsə ona,
özüylə danışıb gedən yolçunun
daha bu dünyada əcəli yoxdur...
GÖZLƏRİMƏ DÜŞƏN İŞIQ
Gözlərimə düşən işıq,
Apar məni öz yanına.
Qara buludları gördüm,
Yaşıl umudları gördüm,
Dostları, yadları gördüm, -
hamısı qaldı gözümdə.
Bu dünyanın dağlarını,
Düzlərini seçdim daha,
Nə qaldı ki, içilməmiş,
Nə qaldı ki keçilməmiş,
Əkilməmiş, biçilməmiş
bir ovuc torpağım qaldı.
Nurun dünyanın nurudu,
Yolun dünyanın yoludu,
Sirrin dünyanın sirridi,
gözlərimə düşən işıq.
Qaranlığı biçib gəlləm,
Qanadlanıb uçub gəlləm,
Bu çay quruyası deyil
əvvəl-axır içib gəlləm.
Gözlərimə düşən işıq,
Apar məni öz yanına.
Qara buludları gördüm,
Yaşıl umudları gördüm,
Dostları, yadları gördüm, -
hamısı qaldı gözümdə.