-
Əli Şirin Şükürlü
“maestro”ya üçüncü məktub (qədimsayağı)
mən səndə “ümumi” yox, “təkcə” axtarırdım, maestro. sənsə
təkcə gözəl görünmək yox, həm də çox şey istəyirdin
hamı kimi – elə mənim kimi, onun kimi, onlar kimi.
mən təkcə axtara-axtara uduzduğum həyatın
hayfını səndən aldım deyəsən; atdım səni. ya da
sən məni atdın. fərqi etməz –
təsir əks təsirə bərabərdi həmişə.
indi yaş keçir, dönüb geri baxıram. mənə elə gəlir
bütün gediş-gəlişlər düzxətlidi və yollar əyilmir
heç yerdə. hara üz alırsansa, nə vaxtsa yenidən
qayıdırsan tərk etdiyin məkana. elə bir xətt cızırsan və
yolların əyildiyini hiss etməyirsən dolanbaclarda.
sən düzxətli yaşayırsan, yollarsa əyilir, inan mənə, maestro.
nə düşündüyümüzdən asılı olmayaraq yollar əyilir –
cevrə cızır. yer üzü elə adadı sonsuz kainatda.
odur ki,
hara üz alsan da cevrə cızarsan azala-azala. kağız üzərində
çevrə cızıb boşalan qələm misalı. neçə il əvvəl mühazirə oxuyan
müəllim əlindən sürüşüb döşəmədə diyirlənən tabaşirə ani
nəzər salıb, “o da ölümdən qaçır” – dedi üzündə təbəssüm.
bu yaxınlarda gördüm onu. illər keçməsinə baxmayaraq,
az dəyişib nədənsə. bəlkə ölümü təbəssümlə qarşılaya bilir –
ondandı zaman dostcasına davranır onunla.
odur ki,
nə qədər yüyürsək də, nə qədər tərk etsək də bir-birimizi
eyni məkan gözləyər bizi. amma nə edək, maestro, insanlar daima
tərk edər bir-birini. tərk edər eyni şəhərdə, eyni mənzildə, eyni yataqda...
tərk edər azala-azala. həyatsa – ayrılıqdı da elə, hər an yubanmasıdı
ölümün. yəni bir növ yubanan gəmiyə bənzəyər ölüm. hər an
üz ala bilər limana.
bütün bunlar öz yerində, maestro...
nə qədər yüyürsək də, nə qədər tərk etsək də bir-birimizi,
yenə üz-üzə gələrik, hardasa birləşər yollarımızı.
yer üzü adadı axı sonsuz kainatda. bir də ki
tək olsa da hər birimiz oxşardı həm də,
“insan” adında ümumiliyi var.
... – 12.09.2014
