-
Şəhriyar İbrahimov
Ölü doğulan ümidlər
Zamanla əynindəki bir qucaq darıxmaq daha çox batar ürəyinə...
Bir udum xoşbəxtliyə tamarzı qalar ömrün...
Xatirə dolu keçmişə həbs olunub,dadmağa başlayarsan kədərin bütün növlərindən...
Və ən çox sarışın axşamçağılarda üzülərsən...
Qəlbindəki yanğını göz yaşların söndürə bilmədikcə, anlayarsan...
Anlayarsan ki, ümidlərin ölü doğulur.
Anlayarsan ki, həyat əyninə gəlmir, bədənini sıxır...
Anlayarsan, cəhənnəmin ən isti küçəsindəki ağrıları, yanğıları...
Qəlbini bütün iztirablara hazılayarsan, can verən bir xəstəni ölümə hazırlayan kimi...
Üstündə illərin yorğunluğu solğun rəsmlər xatırladar keçmişi,
gözlərinin sahilində oturub şeir yazdığın günləri...
Və bir gün üz tutub yox olmaqla var olmağın kəsişdiyi yerə gedərsən...
..Yetim qalmış bütün sevgilərin hesabını almağa,
əlində Tanrının qanına bulaşmış bir qırmızı gül,
bir budaq quru ömür...
İntihar sayrışmaları
Sarılıb xatirələrə, acgözlüklə içinə çəkərsən ayrılıq rüzgarlarını.
Göz yaşların yanaqlarını daşqalaq etdikcə, zaman dəyirmanında ümidlərin bir az daha əriyər,
Bir az daha üşüyər baxışların,
Qıvrılar içindəki xoşbəxtlik tablosu...
Hər şeyim dediklərininlə heç kimsə dediklərinin eyniliyi daha çox ağrı verər sinənin sol tərəfinə.
Gələcəklə gəlməyəcək arasındakı boş çoxluqda dəfn olunar ümid qırıntıları..
Bütün ağrılardan nübar etdikcə, gözlərinə hücum çəkməyə başlayar intihar sayrışmaları,
Bütün ağaclar dar ağacına çevrilər baxışlarında...
Ruhun cəhənnəmə çevrildikcə, daha çox yanmağa başlayar ürəyin,
Daha çox buz tutmağa başlayar bədənin.
Təkliyinin fonunda bir ölüm müsiqisi zümzümə edər küləklər,
nəmli pəncərələrin gözləri yol çəkər nəfəsi ölüm qoxuyan gecələrdə,
yeni şeirlər toxuyarsan kədər ilmələrindən.
Bir şeir daha..
Bir unuduluş daha,
bir məğlubiyət daha...
