- Günay Məmmədli
Qəzəl
Mən payibənd olmaz idim yarələrə
Olmasaydı dəxi nəfsimdə meyl şanələrə
Eşqdən bunca nahaq məsti-xumar oldu başım
Nə biləydim atacaqdır məni qəmxanələrə
Eşq ki, bir nəğmeyi-neydir, səsi hərdən duyulur
Nə səbəb var onu ərz etməyə biganələrə
Çarəsiz dövr eyləyən eşqim biyaban oluban
Aləmdə əyan oldu, fəqət yetmədi cananələrə
Əgər kim rüsvay edib aşiqini aləm içrə
Ol aşiq bundan belə pənahdır meyxanələrə
Nə biləydim fələyin eşqdə təmənnası da var
Çün bu eşq indi ixtilat olacaq məclisi-avarələrə
Bəlayi-qəm əzabında ki, hər Gün Ayə bənzər
Yetməsin eşqin sədası, dəxi viranələrə...
Qəzəl
Tarixdə yatan ötmüş illərin sədası musiqidir,
Aləmdə bilinməz qalanın müəmması musiqidir.
Necə cahillər axı musiqini haram sayır?..
Məzlumun, gəl ki, bircə ilahi duası musiqidir.
Ya qəm çəkə, ya eşq içrə meyxoş ola insan,
Ol hisslərinin aləmdə əksi, siması musiqidir.
O nə məlhəm ki, könül daim ehtiyacındadır?..
Yüksəlməyə möhtac olan ruhun qidası musiqidir.
Hər kimsə ki, eşq atəşinə meylini çəkməz,
Ol bağlı kəslərin, yenə də, tək cəzası musiqidir.
Ey yar, mizrab iylə bir də dindir telləri!
Aşiqin bunca bir tək təmənnası musiqidir.
Gündən ötüb Ayə keçən ömrüm hədər olmaz,
Ta ki, bu ömrün bitməz könül macərası musiqidir...
Qəzəl
Xeyli müddətdir könlüm yenə vüsal sorağında
Narahat cismim su tək dövran edir fərağında
Desə kim, aşiqi-nakam niyə fəryad qoparır?
Deyin ki, tapmır vəfa şərbətin yar bulağında
Məgər eşqim bir günahdır ki, gərəkdir gizlədəm?
Naməhrəm uşaq tək ondan üz döndərəm yol qırağında?
Qanad açıb ahu kimi pərvaz edən halda
O məgər, mümkünmü, dustaq ola qəm otağında?
Eşq meyindən dadıb tamam sərxoş olan könlüm
Oyanaydı bir sabah yarın isti qucağında
Yar-yar deməkdən bunca mənim nahaq qubar oldu dilim
Qismət deyilmi, qəlb isidək biz də sevda ocağında?
Ruhum ki, hər napak nəfsdən meylini üzmüş,
Gərək Gün də çox dolaşmayaydı Ay qabağında...
Qəzəl
Ol gecə, bax, yenə də qəlblərimiz həmdəm idi
Bu səadət yuxusunda necə şad, xürrəm idi
Mən əgər həsrət içində quruyan yalqız ağac,
Sənin ətrin yarpağımda sürüşən şəbnəm idi
Nə səbəb var ki, bizə ram eyləyək hissimizi?
Çün, bu hiss qəribsəmiş könlümüzə məlhəm idi
Necə azad olacaq zənciri-sevdadan ürək?
Ki, bu bağlar, yenə də, hər acıdan möhkəm idi.
İsmimi həsrət ilə çəkməni eşitmiş olum -
Zülmət içrə oyanıb duyduğum öz naləm idi
Nə xeyir, nə şər, nə bayram, nə də ki, nəğmeyi-ney -
Səsindən qeyri hər nə varsa, bir cəhənnəm idi
Günü-günə, Ayi-ayə dolayıb təngə gəlib
İstədim əl uzadam, heyf ki, naməhrəm idi.
Qəzəl
Dəyişən hüsnü-halım, nədən yarda əks olunur?
Necə ki, gülün ətri ilk baharda əks olunur.
Çarəsiz duyğuların alovlanan hərarəti
Dəryadan coşub gələn ruzigarda əks olunur.
Yaşanıb-yaşanmamış min bir anın səadəti
Sonu görsənməz olan intizarda əks olunur.
Öz içində boğulan arzuların qiyafəti
Zülmətdə pənah tutan ahu-zarda əks olunur.
Axı, hər ruh, hər lətafət meylinə düşmüş ürək
Aləmin lütfü kimi laləzarda əks olunur...
Niyə bəs çərxi-fələk vüsal dəmin inkar edib
Üzünü yan çevirən fitnəkarda əks olunur?
Günün Ay kölgəsin axtarmağa hacəti nədir?
Qafilin bivəfası aşikarda əks olunur.
Ən yaxın dostun
Bax beləcə, pəncərənin kənarından sızıldayan
Qəfil payız yağışının damcıları arasından ayrılaraq
O, yenə də baxır mənə...
Görünür ki, təbiətlə aramızda olan təzad
İndi daha yeni bir hiss salır onun ürəyinə
Bəs bu yağış, yeni fəslin şıltaqlığı,
Ya təbiət qanunudur?
Yox, deyəsən sızıldayan bu damcılar
Qəlbindəki tökülməmiş göz yaşları oyunudur...
Bir cüt həsrət dolu gözlər boş divara qısılaraq
Hərəkətsiz varlığımı dayanmadan oxşayır
Hərarətli əllərində isidərək ürəyinə hakim olmuş
Sonsuz sayda sualların cavabını sanki məndə arayır...
İndi donmuş soyuq cismim onun üçün ən yaxından yaxın olub...
Həm sevincli günlərində, həm kədərli anlarında arxasında dayaq durub
Ən böyük sirlərinin də, ən gizli arzuların da tək şahidi mən olmuşam
Ən dözülməz anda belə, başqaları tərk edəndə mən ona həmdəm olmuşam
Bəs nədəndir, indi mən də xəbərsizəm
Yumruğunda sıxılaraq hərarəti duysam belə?
Bu dəhşətli sakitlikdə o qovuşa biləcəkmi sevincinə mənim ilə?..
Kaş ki, indi bizə düşmən olmuş bu sükutu çılğın səsim poza bilsə
Bu əlacsız, qəmli baxış əvvəlki tək onun şıltaq gülüşüylə əvəzlənsə...
Amma heç nə. Yalnız yağış ahəngilə birgə vurur
O sa, yasdığına qısılaraq əlacsız gözlərin yumur...
...Gecə yarı qəfil səda, bir də zəif titrətmələr onu birdən oyadır
Yerində bir anlıq donub mənə sarı boylanır
İşıqlanmış varlığımı oxşayan gözlərini heyrətlə seyr edirəm
Tanış ünvan, bircə sətir: "Sənsiz dözə bilmirəm..."
P.S. Cansız əşya adlansam da, bəlkə, ən yaxın dostun
Ən böyük sevgilər ilə - sənin əl telefonun...
Ən şirin günah
Var gücümü toplayıram
Sənə yazmamaq üçün
Qəlbimdəki fırtınanı
Boğmaq çətin mənimçün
Bu qaranlıq soyuq küncdə
Sənin adın səslənir
Ürəyimi isidərək
Duyğularım gizlənir
Görünməsin heç bir kəsə
Məni almış burulğan
Bu ehtiras birnəfəsə
Keçib getsə yanımdan
Yox, əslində sənin adın
Sönməz alov kimidir
Hakim olmuş bu boşluqda
Daim məni isidir
Ancaq, heyif, isidərkən
Bəzən, həm də, yandırır
Təsadüfən, ya da qəsdən
Ağlı dumanlandırır
Bir bilsəydin bu yanğını
Gizlətməyim nə çətin
Gündən-günə yaşayaraq
Qovuşmağın həsrətin
Vücudunun qidasıyla
Alovlanan bu atəş
Nəfəsimi qaynadarkən
Səni də alaydı kaş
Ətrafında dövr edəydi
Qığılcımlar halqası -
Müqavimət tanımayan
Bu ehtiras dalğası
Sahib olmaq bir an belə
Ömrə dəyərmiş ancaq:
Ömrüm sınaq meydanıdır,
Sənsə - ən şirin günah...
