- Şeir
Vasif Əlihüseyn
Anamın xatirəsinə
Ağzımızın çörəyə çatan vaxtı idi,
təzə başlamışdıq ayaq üstə durmağa
evin böyük oğlu olmaq bilirsiz nə deməkdi
Anama oğul olmuşdum, qardaş olmuşdum,
dost olmuşdum həm də...
xırda – xırda başladı ağrıları,
adi ayaq ağrısı kimi.
Sonra elə ayaqlarını üzdü bu dünyadan anamın.
Heç kim bilmirdi harda olduğumu
onda, anamın ağrıyan ayaqlarına
sarılıb yatırdım hər gecə.
Sevdiyimi də unutmuşdum,
yazıq qız anamın sağalmağını gözləyir hələ də...
Elə bil gözü var idi ağrıların
ancaq, axşam düşən kimi başlayardılar...
Bir dəfə yuxuda gördüm ki, anam ölüb,
durub anama danışdım, ağladı.
Dedilər ki, ömrü uzun olacaq
amma sonradan bildim
səhərə yaxın yuxuların doğru olduğunu.
Dünyanın ən çətin gözləntisi
analiz cavabını gözləməkdi
özü də ananın.
O, gün üç gün yatmadım
əllərimi qaldırıb yerimin içində dua etdim Allaha...
dua etdim ki, nə xəstəlik olur, olsun
bircə xərçəng olmasın
amma, gəldi xərçəng oldu.
Ağladım,
qızarmış gözlərimlə girdim otağa
anam üzümə baxıb güldü:
- Vasif, niyə ağlamısan,
nəsə var, mənə demirsən?!
dondum, dondum və elə hönkürdüm:
Vallah heç nəyin yoxdu, sadəcə qanına mikrob düşüb, sağalacaqsan.
Sarılıb ana – bala könkürdük
elə bil bilirdi ayrılacağımızı.
sonra nə istədiyini soruşdum
armud istədi.
bacım armudu doğradı
hərəmiz bir iki dilim yedik.
Ta səhərisi nə oldu bildiniz yəqin...
Hələ də çiyinimdədi
tabutunun ağırlığı,
o qədər ağır idi ki,
elə bil lap dünyanın dərdi sərini aparırdı özüylə.
Oturub qollarımda qəbirə qoyub getdiyim
Anamın məzarı üçün darıxıram o gündən.
