- Şeirlər
Hikmət Carçılı Orhun
***
Bir də gördün, gəlmişəm
gözlərim gözlərinə ac,
əllərim əllərinə həsrət,
dizlərim dizlərinə tamarzı...
Bir də gördün,
gözlərini yemişəm,
duz kimi yalamışam əllərini,
dizlərini qucaqlamışam uşaq kimi,
ağlayıram...
Bir də gördün, öyrənmişəm
gözlərinin qarasında itməyə,
əllərinin tərini duz qarışıq içməyə,
pişik kimi donunun ətəyində yatmağa,
və ilk qadın peyğəmbər olmusan...
Bir də gördün, diqqətsizlikdən bezib getmişəm
anlayacaqsan gözü yolda qalmaq nə deməkmiş..
əllərini təpənə çırpacaqsan,
dizinə döyəcəksən,
vaxtında qızını döyməyən atalar kimi...
***
Nə var-nə yox köhnə dost -
evdə-eşikdə, məhlədə?
tez-tezmi olursan
Sarı Süleymanın çayxanasında?
qonu-qonşu nə iş görür?
yenə tumanı qat-qat arvadlar,
gözü sürməli gözəllər yığışırmı
Elxanın evinin dalındakı
qoşa bulağın başına?
qeybət qırırmı qoca qarılar,
naz atırmı sütül qızlar
bığ yeri təzə qaralan oğlanlara?
yenə vururmu Kamran əmi,
Balış xala moruq yığırmı yenə?
İbrahimin qızı necə oldu,
insituta girə bildimi,
yoxsa bu il də kəsildi?
Nə var-nə yox köhnə dost?
gözlərindən oxunur kədərlisən...
hə, indi yadıma düşdü ki,
inişil evlənmişdin.
külfət basıb deyəsən.
işığın, qazın haqqını
vaxtlı-vaxtındamı ödəyirsən?
pampers ala bilirsənmi uşaqlara?
İbrahim əmi kür kişiydi,
sənə göz verib işıq vermirdi,
indi necə yola gedirsən?
o il Əfruz xala bir az ağrıyırdı,
indi necədir?
özünü aparıb gətirə bilirmi
heç olmasa?
Nə var-nə yox köhnə dost?
gözümə yaxşı görünmürsən,
o vaxt belə deyildin.
üz-üzə gəldikmi
saatlarla danışar,
qarıya qovuşardın..
həyatın sərt üzünə üzün dönməzdi,
elə hey qırışardın:
"bir gün hər şey yaxşı olacaq" deyə.
indi qırışığın açılmır.
Axı, deyəsən
sənin də ümidlərin
adamların saxta gülüşlərinə
çırpılıb.
bizmi çox geridə qaldıq,
sənmi çox qabağa getdin?
ki, yaşlı görünürsən,
köhnə dost.
yaşın da çox deyil,
deyəm qocalmısan
qoca görünürsən, köhnə dost,
elə bil yüz yaşın var...
nə var-nə yox, köhnə dost?
***
Bu yağışı da çiynimə alıb gedəcəm
günəşin yandırdığı,
torpağın dil çıxarıb ləhlədiyi,
ağacların başının yamyaşıl,
dibinin qupquru olduğu yerə...
Bu insanları da çiynimə alıb gedəcəm
bir yerə varacam –
cocukların gülüşünə,
adamların nəfəsinə tamarzı o yer...
bir az mamır olacaq orda
bir az su, bir az dağlar, bir az ağaclar...
Səni də çiynimə alıb gedəcəm
iki övladımız olacaq: biri qız, biri oğlan
biz tarlada işləyib yorulanda
oğlumuz içməyə su gətirəcək ovcunda,
qızımız tərimizi siləcək hörükləriylə...
***
Ayağımın tozu olmayanlar başıma daraşdı,
boynum ağırlaşdı.
Bir yekə eşşəyin yükü qədər dərd daşıya bilərəm,
indi boynum quş kimi...
Quş kimi uçuram, qollarımın yerinə
qanad taxmış kimi...
Bağrımın başında qalanan ocaqlara dözə-dözə
cəhənnəm əzabı çəkirəm işıqlı dünyada.
Birinin müasirliyi dərd, o birinin köhnəliyi
birinin şahlığı dərd, milyonunun köləliyi
Suyu, çörəyi parayla satası oldular,
yediyimiz ürəyimizdə qalır.
Sabah havanı da yudum-yudum versələr,
“günəşi də parayla satırıq” desələr üzülmərəm.
Orqanlarımı ayaqyoluna belə şahın
icazəsiylə gedəcəyimiz zamana hazırlayıram.