-
Şakir Xanhüseynli
Biləsuvar rayonu, müəllim
QEYRİ-MÜƏYYƏNLİK...
Arğın-yorğun sərələnib çarpayıya...
Nə irəli yolu var, nə geri...
Gülməkdən də olub, ağlamaqdan da...
Çoxdandı belədi.
Dəqiq nə vaxt?
ZAMAN BURDA ÖNƏMSİZ,
zatən,
kimsə də sorumlu deyil başına gələnlərdən;
yəni ”O VURDU MƏN YIXILDIM” deyə bilməz.
Bütün sıxıntılar onda ilk baxışda səbəbsiz-filansız yaranır;
ayağı burxulur, ya daşa dəyir-ağrı yox,
qolu-qıçı əzilir hakəza.
FİZİKİ ZƏRBƏLƏRƏ TABI ÇOX - ONLARI DUYMAYACAQ QƏDƏR!
Məkanla da bağlı deyil onun bu halı -
yaşıl otluqda gəzsin şehli çiçəklərin üstüylə,
güldən-gülə qonan kəpənəklərin sirli uçuşuna dalsın -
fərq etməz -
elə bil qaratikanlıqda addımlayır,
əli qapı arasında qalmış kimi həmişə zülmdə.
Zülm dedim;
BƏS ZALIM KİM?
Tez-tez işlətdiyi söz:
ürəyim açılmır, əzalarım ayrıc - ayrıc, pambıq kimi didilirəm və s.
Xülasə…
Nəsə bəlli bir ünvana getdiyi yox…
QEYRİ-MÜƏYYƏNLİK yıxıb onu, sıxıb, yorğan-döşəyə salıb,
sürüyür, xırpalayır, qüvvəsini alıb heçliyə aparır;
bir səmti, bir yönü yox-
onun dünyasının bir yanı yox…
***
Siz ,
şeirlərin
birdən
öz-özündən
sanki od aldığını,
tüstüləndiyini,
elə bil
sözlərin çırtaçırtla yandığını
heç görməmisiz?!..
***
...bizi ki belə parçaladılar-
parçalandı hər parçamız
parçalandı hər parçamızın parçası
parçalandı hər parçamızın parçasının parçası
parçalandı hər parçamızın parçasının parçasının parçası
parçalandı hər parçamızın parçasının parçasının parçasının parçası
parçalandı hər parçamızın parçasının parçasının parçasının parçasının parçası...
AQRESSİYA
Aqressiya-
ocaqların tüstüsü daha çox acı, gözyaşardıcı,
məhbəslər daha çox məhbus gözləyir...
Çiyninə aldığın yük öz-özünə ağırlaşır,
yol uzanır, qısalır səbr...
Aqressiya-
salam verirsən ha kiməsə
düz-əməlli bir əleyki qalıb şansına...
Elə bərk açılır-örtülür qapılar da
deyirsən dabandan oldu...
Aqressiya-
budaqları şapalaqlayır yarpaqlar,
sanki sular da
axır sağ-solunu “döyə-döyə”,
günəş, istisiylə hədələyir yer üzünü
və hava
az qalır adamı boğa...
ANLAŞILMIR...
dəyərin nə qədərdir?
əsas odu özün özünü dəyərləndirəsən
inanmırsan-iki quruşa dəyməzin biri hörmətə minib
çapır...
həyat pisliklərlə eybəcərləşdirilir
anlaşılmır: insanlıqda payı yox pay bölgüsündə birinci
sözləri boş köpük-köpürə-köpürə danışır
bax ha qanan qanmaza möhtac
gör də heç kəs heç kəsin oxumur kitabını
zəmanə qarış-bulaş
anlaşılmır: sular durulduqca çayın dibinə lil çox çökür
ürəklər təmizsə bu çirkinliklər hardan
əskiklərin artıqlığı-anlaşılmır
kimsə dilini itiləyib doğrayır biçir,qabalığını ütüləyib... zərifləşir guya
kimsə ilan kimi qabıq qoya-qoya gedir
kimsə qabıq qoyur,ancaq ilan kimi yox
kimsə çəkir
kimsə çəkdirir
kimsə elə qəlbigeniş ki deyirsən bütün dünyanı alacaq ağuşuna
kimsə əfi-quyruğunu bir balaca tapdadınmı...
anlaşılmır-az çoxu basmarlayır
və bizim olan bizim deyil-
heç anlaşılmır...