-
İki şeiri ilə "Ədəbi Azadlıq-2015" müsabiqəsinin finalına yüksəlmiş Həmid Piriyevdən yeni şeirlər
Həmid Piriyev
Göyərçininin ayağında gələn məktubda yazılan şeir
dünyada ən qiymətli şey azadlıqdır
ən qiymətsiz şey insan ömrü
əgər elə olmasaydı
azadlıq üçün canlarından keçməzdi adamlar
kəsilmiş adam başlarının üstündən yuvarlanmazdı
inqilab gələcəyə doğru
dörd qruplu qanların qarışığında yuyunub
pak olmazdı azad gələcək
sülh quşuyam
sizə məktub gətirmişəm
oxuyun bu məktubu diqqətlə
köçürün yaddaşınıza hər kəlməsini
və əməl edin mümkünsə
sevin bir-birinizi öldürməyin candaşlarınızı
onsuz da çox öldürmüsünüz əsrlər boyu
mənasız müharibələrdə
başqalarının şeytani və heyvani hisslərinə
alət olduğunuzu bilməyə-bilməyə
öldürmüsünüz mənasız mübahisələrdə
dəyərsiz bir əşyaya görə
yaxud sərxoş vaxtı dediyi namünasib sözə görə
öldürmüsünüz torpaq uğrunda
özünüzün də torpaqdan yarandığını və
haçansa torpağa qarışacağınızı bilə-bilə
öldürmüsünüz
səhər obednyasından yarım saat əvvəl
işa namazından on beş dəqiqə sonra
ibadətin nuru üstünüzdən
təkbirin paklığı dilinizdən hələ getməmiş
öldürmüsünüz səbəbli-səbəbsiz
adama çox torpaq lazım deyil
ən çoxu bədəninin ölçüsündə
bunu anlaya-anlaya
amma anlamaq istəməyərək öldürmüsünüz bir-birinizi
bəsdir daha
sülh quşuyam
sizə dimdiyimdə bir çimdik sülh
qanadlarımda bir ovuc mərhəmət
caynaqlarımda bur tutam sevgi gətirmişəm
sevin bir-birinizi
nə qədər ki gec deyil
3 mart 15
Markesin sərxoş gəmisi
Səxavət Sahil üçün
balaca qız idi adı Elba
o vaxt üç-dörd yaşı olardı
qonşu palatada yatan
çiynindən güllə yarası almış
xalasının zabit ərinin yanına gəlirdi anasıyla
birinci gündən dost olmuşdu mənimlə
hospitalın altıncı mərtəbəsindəki cərrahiyyə şöbəsinin
geniş işıqlı təzə göy koridoruna girən kimi
birinci mənim yatdığım palataya
gəlib mənimlə görüşürdü
həm dodaqları həm də gözləri gülürdü onda
qayğısızdı şirindi gözəldi balacaydı hələ
adı Elba
anasıyla da tanış olmuşduq ötəri
bir-birimizin adını bilməsək də
necəsiniz soruşurdu təşəkkür edirdim
Elba, əmini yorma deyirdi
Elba gülürdü
elə mən də
onu axırıncı dəfə görəndə
tapança aldırmışdı anasına
koridordakı sütunun
dalında gizlənib məni öldürürdü
və gülürdü
tezliklə çıxdım hospitaldan
daha onu görmədim
tez-tez yadıma düşür o balaca qız
indi böyümüş olar
çox güman hələ məktəbdə oxuyur
ya da liseydə
çox güman ki hospitaldakı xəstə əmisi yadında
deyil onun heç anasının da
hospitalın altıncı mərtəbəsinin
geniş şüşələrindən lap yaxınlıqdakı
beşmərtəbəli hər gecə işıqları yanan
içində qayğılı və qayğısız adamlar yaşayan
köhnə binalar görünürdü
və onların dalındakı
təzə tikiliən hündürmərtəbəli
adamsız işıqları yanmayan
yetim teyf binalar
və çox uzaqda hansısa köhnə zavodun
köhnə beton tüstüsüz bacası
amma dəniz görünmürdü
dənizdə üzən gəmilər də
mən heç gəmi gözləmirdim də
səndən fərqli olaraq polkovnik
mənim özümü gözləyən də yox idi
nə dəniz sahilində
nə də həyətində budaqları quş yuvası
altı kölgəlik olan
hündür ağacların qocaldığı
köhnə binalardakı dar işıqlı isti mənzillərdə
mən vardım
gündə üç dəfə
Piriyev, gəlin iynənizi vurum deyən
göyçək tibb bacıları vardı
yığcam otaqlarda böyüyən
dodağı təbəssümlü
dəniz gözlü balaca Elbalar vardı
bir də sahildə gəmi gözləyən polkovnik
bilirsən, polkovnik
gecələr daha gözəl görünürdü
bayaqdan haqqında danışdığım
mənzillərindəki mebelləri
o mənzillərdə yaşayan uşaqların ömürləri
və damındakı çanaq antenləri
təzə olan köhnə binalar
yanımdakı çarpayılarda uzanıb qıvrılan adamların
ah-ufundan qaçıb
altıncı mərtəbənin eyvanında siqaret çəkəndə
fikir vermişdim buna
teyf binaların həyətində uzanıb
aya serenada oxuyan pişiklər də bilirdilər
gecələrin gözəlliyini
sənin gözlədiyin gəminin
üzdüyü dənizin üstündə uçan
qağayılar da
bircə sən bilmirdin, polkovnik
bir də Elba
çünki hələ balacaydı onda
qorxurdu gecələrin qaranlığından
onu günəş salamlayırdı hər səhər
solğun şüalarıyla gülümsəyib
əl eləyirdi ona göyüzünün dərinliklərindən
indisə o günəş
Bakı-Sumqayıt elektrik qatarını
salamlayır stansiyalarda
bir də stansiyada
Bakı-Sumqayıt elektrik qatarını gözləyən məni
bu gün lap tezdən durmuşam, polkovnik
tənəkə qutunun dibində qalan
kofeni dəmləyib içmişəm acqarına
və sahilə gedirəm
Markesin sərxoş gəmisni qarşılamağa
salamat qal, polkovnik
Elbanı görsən məndən salam deyərsən
bir də yaddan çıxmamış
ünvanını yaz ver
məktub yazım sənə
darıxanda
6 iyun 15
Qara paltarlı kişi
(Portret şeir-hekayə)
Bakı ruslarından idi
saçı saqqalına qarışmışdı
gözlərinin ağı qızarmış altı torbalanmışdı
birçəklərindəki seyrəlmiş ağ tüklər
şapkasının altından boylanırdı
bığları siqaret tüstüsündən saralmışdı
avtobusun ikiadamlıq oturacağında
pəncərə tərəfdə oturmuşdu
məni saxlayan Allahdı
qurban olum ona
deyirdi şirin rus çalarlı Bakı ləhcəsində
həbsxananın yanından keçəndə
mən də burda yatmışam
deyib gülümsədi
dayday nöş yatmısan soruşdu uşaqlar
nə bilim dedi tutdular da
içib küçədə yatmışdım
ayılanda burdaydım
bir aylıq salmışdılar məni içəri
iki həftəyə buraxdılar
nöşün dayday yenə soruşdu uşaqlar
neyniyillər ee məni dedi
yanıma gələn yox
peredaça gətirən yox
atdılar mitilimi bayıra yerimdə başqası yatar
bəlkə onun yanına gələn olacaq
bəlkə nəsə gətirəcəklər ona
sonra avtobusdan düşdü
məni saxlayan Allahdı
ona qurban olum deyə deyə
15 oktyabr 2014
Göy qurşağının axırıncı rəngi
(Portret şeir-hekayə)
doxsan səkkizinci ilin qış aylarından birində
Buzovnaya gedirdik anamla
qırmızı rəngli qazeldə
dal tərəfdə
təkadamlıq oturacaqda oturmuşdum
adamlar minirdilər düşürdülər
düşürdülər minirdilər
gedirdilər gəlirdilər
bir qız da mindi
təxminən on yeddi on səkkiz yaşlarında
qarasaçlı qaragözlü göyçək qız
oturduğum təkadamlıq oturacağın
qolsöykətməli yeri açılıb oturacaq olurmuş
qız onu açıb yanımda oturdu
hərdən mənə baxıb gülümsəyirdi
yanaqlarında zənəxdanlar oynayırdı
yəqin ki heç kimi sevmirdi onda
yəqin ki hələ ağlamamışdı eşq acısından
yəqin ki həyatın gözəl olduğuna inanırdı hələ
yəqin ki həyatının gözəl olacağına da inanırdı hələ
bizdən tez düşdü avtobusdan
düşəndə yenə mənə baxıb gülümsədi
əgər onu bir daha görə bilsəm
avtobusda metroda dayanacaqda
yolda və ya başqa hardasa
soruşacağam ki
bağışlayın
bilmirsiniz göy qurşağının axırıncı rəngi hansıdır
11 oktyabr 2014
Məlikov küçəsiylə Çingiz İldırım küçəsinin kəsişməsindəki
zibillikdə sülənən və acından uşaq bezlərini didən ala itin şeiri
məni xoşbəxt etmək asandır
bir fal çörək
yarısı dişlənmiş sosiska
əti yeyilmiş balıq skeleti
içi siyrilməmiş tomatlı konserv qutusu
ya da adicə sümük
saydıqlarım sizinçün evinizin zibilidir
mənimçünsə
səqadət rəmzi
yanından keçəndə burnunuzu tutduğunuz bu zibil qabları
yayda kölgəliyimdir
qışda daldalanacağım yemək artıqlarını zibilqabının içinə
batmış uşaq bezlərinisə
yerə qabağıma atmayın insafınız olsun
qaba çıxmağa gücüm yox
pişiklərin yeməyinəsə baxa bilmirəm
əslində mənim haqqım olanı
qulağımın dibində veyillənən axırıncı bit də
iki gün əvvəl getdi harasa
yəqin ki qanı çox olan başqa bir
zibillik itinin qulağından sallanmağa
aclıqdan qanım da quruyub
doyuzdura bilmədim bitlərimi
tüklərim də tökülür yavaş yavaş
səsim də çıxmır ulayım
mədəm də balacalaşıb
yəqin pəncəmdən də yığcam olub
qarnım da quruldamır axır vaxtlar
işə düşməyən motor uğultusu kimi
baş-qulağımı aparmır
məni xoşbəxt etmək asandır
yeməyə bir şey atın
olum hamıdan xoşbəxt
hətta özünü dünyanın xoşbəxti sayan adamlardan da
bir də işdən gücdən
telefondan televizordan
nə bilim daha nədən başınız ayılanda başa salın
balaca gombul ərköyün uşaqlarınızı
ki incitməsinlər məni daşlamasınlar
qaçmağa taqətim yox
qapmağasa yazığım gəlir
daha yaxşısı onlara
sahibsiz küçə itlərini sevməyi öyrədin
məni xoşbəxt etmək asandır
təki istəyin
4 yanvar 15
