-
Günay Səma Şirvan
SƏN QADIN DOĞULMADIN Kİ…
Ehh, sən gəlmədin ki,
sən bilmədin ki
“Tı çımı coniş…” *
Cavi Dan
İçin-için sökülməyin,
Ləçək-ləçək tökülməyin
nə olduğunu sən heç bilmədin ki…
Gülüşü dodağında,
Sevgini yatağında boğmadın ki…
Qadınsan:
batmandan ağır olmalısan,
qulağı sağır olmalısan…
İncə, zərif, mehriban…
amma, fağır olmalısan.
Sən heç yaşamadın ki…
Min acının ağrısını,
min ağrının acısını,
sən heç daşımadın ki…
Yaşa, yaşıdım oğlan!
Bəxtəvər başına!
Sən qadın doğulmadın ki!..
***
Bəxtim teldən asılı,
tel tavandan.
Taleyin gərdişinə,
gəlişinə, gedişinə
dözümüm çox.
Təkcə, sənin inamsızlığına tabım yox!
Bir gün tapacaqlar bədənimi,
taleyimin asıldığı yerdə,
yelləncək qurandan sonra.
Ayağı yerdən,
əli Allahın ətəyindən üzülü.
Dodaqlarımda
innabı günəşin təbəssümü–
“əlvida” rəngində.
Və bir də,
deyimi dil yandıran
“haqqını halal et”—kəlməsi–
“Yetim -Segah”ın ahəngində.
***
Doğmalaşdıq
qətrə-qətrə,
zərrə-zərrə.
Bir can olduq
gülə-gülə,
sevə-sevə.
Çörək ətirli
kövrək sətirli
şeirimsən.
Heca-heca,
söz-söz,
misra-misra
səndə doğuldum.
Gözlərinin ayrılıq dadı
dodaqlarımda.
Xatirən hər zaman
yarpaqlayacaq
ömür ağacımın budaqlarında…
Bilirsənmi,
Mən sənin əsərin,
sən elə mənsən.
____________
*Sən mənim canımsan
