Oxur çiskinlərdə kor alabaxta
oxur çiskinlərdə kor alabaxta
görünür
yuxarılardan keçən köçmən quşların
qanad səslərini duymuş zavallı
bir gün hökmən
kor dumana girmiş uçaq kimi
qədərin qaya-qapçağına çırpılır
yetir sonu qara sevdaların
aşiqlər bu uçaqların qara qutuları kimi düşür
həyatın künc-bucağına
amma çox qəribədi
görən
axtaran olurmu onları bir daha
itkin qara qutular üstündə
yalqızlığın yanıq qoxulu boşluqları
içini çəkir əbədiyyət kimi
oxur çiskinlərdə kor alabaxta
amma derlər o qara qutulardan birini
təsadüfən tapmışlar bu yaxınlarda
içində yazı lenti bomboşmuş
heç nə yoxmuş bircə kəlmə « ah! »dan başqa
onun da yarısı yanıqmış derlər
oxur
oxur çiskinlərdə kor alabaxta
ömür bir göydələndisə
üst qatında yoxdusa mənzilin
dənizi görmək istəyin
ürəyində qalırsa hər dəfə
çatmırsa heç yana əlin
unut bu hərçi-betərinə lənətlər olmuş yaşamı
oxur
dodağında
unudulmaz bir yağmurun duzu,
içində
suları gördükdə oxuduğun şükran dualarının
şəkəri dadında bir nisgil
daha nəyi gözləyirsən deyir
aç, aç əllərini dilə ucalardan
dəniz özü gələcək ayaqlarına
oxur
oxur çiskinlərdə kor alabaxta
səsində
yalqızlığın yanıq qoxulu boşluqları
içini çəkir əbədiyyət kimi
Göydələn dilək
çöldə ac qurdlara can verən bir yaban qısrağının
son kişnərtisini udmuş göy üzünün təmkiniylə
(amma əslində təkəbbürlə) indi bizə baxan
və hayqırtılarımıza susan yer üzünün səltənətlərinə
ay doğmaz içimizdən əsla
ona görə yox ki daim gülümsər sükutlarının
aynasına çatmır atdığımız daşlar yox
üzgünlərin Yalqızlığından doğmuş
bir həqqanilik tərbiyəsidir bu çünki
butası haqdan gələn
bir mürşid təlqinidir bu hökm
fərqində olmasalar da
söz yox məsələn biyabanlarda
yulğunları və süpürgə çalğularını
yun kimi çırpanda çöl küləkləri
isti yatağında xanımına qısılmışların yuxusuna
tufanlarda alaçığı yıxılmış divanələr girməz
əsr-əsr təzələnən
zaman-zaman köhnələn bu mesaj
miyanələrə və vecsizlərə
kübar sifətlərindən yağ damanlara
göndərilmir yox
bu bir göydələn diləkdi sadəcə
çamurluqlar üstündə dikəlmiş haqdan
fərqində olmasalar da
bilirlər onlar
qaranlıqda qalacaqlarını bir gün
Mücadiləsiz bir udum hava
yaddaşın qaranlıq dalanlarında
dumanlara girmiş bir fanarsayağı
közərməsəydi anıları bəzi günlərin
öləziyən işığıyla içinə ay doğurmasaydı
unudulmaqda olan çöhrəsi bəzi adamların
geriyə qanrılmadan bir ah çəkməklə
bitmiş bilərdi adam ömrün mücadilələrini
qumaş örtükləri altında nələr gizlənir zamanın -
xonçasında nələr aparır gərdişin axsaq sükutu
hər dəfə hiss edilmədən
toy səsi harda dönüşür vay səsinə
ciyər qanıyla harda bəslənir şübhələr
içərilərin qapıları taybataydısa haqqın üzünə
harda baltalanır ümid dediyimiz can tutalğacı
bütün bu soruların
cüzamlı üzünə baxmaq belə istəməzdi bu gün
bir udum havanı maneəsiz udduğuna
şükranlar edən adam
çünki doğrudan da o n u n üçün
yaşamın mənası o n d a d ı r yalnız
Anti-muza gerçəkliyi
şeirin yalçın yüksəkliyində
kəndirbaz gəzişmələri qorxudursa şairi
onda heç nəmənə
şamı söndürülüb musiqiqsi çalınmış
kitabı bağlanıb duası oxunmuş
bir axşamın qucağında keçinmək qorxusuyla
yalqızca üz-üzə qalmağın gerçəkliyi
hər Sözün koranə gəlişini
yalandan bayram eləməkdən daha şərəflidir
şeirlə dirilməyi bacarana «eşq olsun!» düşür
olsun
amma şeirlə dirilməyi bacaran ən azı
ölümü yaza bilməlidi ömrünə qulaq qafiyəsi kimi
miskinlərin həqiqəti daha güclüdür deməklə
həqiqətin başına tac da qoyulmur heç vaxt
sərxoş şair əlindən öpdükcə
ayağı yer alır postmodern yalanların
isti bir havada qəfil peyda olmağıyla
üzümüzə çəpəki çırpan
sərin bir yağışın yaratdığı
ya da tutaq elə
metronun axşam qatarında şirin-şirin yatmış
bir səfil uşağın çöhrəsindəki
məsumluğun doğurduğu
can titrəyişi sözə çevrilirkən
ölümün çiçəkləmiş
və həmişə başımız üstündə yellənən budağını
soldurmur yazılanlar
özünü aldatmağın ən ucuz yoludur bu
Bir anın payız silueti
yarpaqlar qar düşənə qalmadı yenə
«sən nə düşünürsən?..» deyə
qosqoca dünyaya toxunur payız
bilgimiz nə qədərsə bir o qədər çaşqınıq
olümün şəcərəsini budaq-budaq oxumağa
üryanlara çırpılır könül birəm qar gəldiyində
amma həmişə elə bilirik yaza yarpaqlara
tumurcuqları çiçəyə boylu budaqlara köklüdür o
əslində bildiyimiz heç nədi görünür
hərədə bir cürdü ürəyin ölçü vahidi:
birində sevgi birində ayrılıq
birində sevinc birində üzüntüylə ölçülür yaşam
hərdən elə fikirləşirsən
yaşı min illərlə ölçülən bir küp qəbrin
miniatür əksidir daşıdığın ürək -
nə qədər mataha minib
matahdan düşsə də Can Türbəsində
içində ölənlərin
öldürülənlərin məsüm kəmikləri sızlasa da
artıq öz işini görmüş və susmuş zamansızlıqda
qiyamda duaların səcdədəkindən daha uzun sürməsi
aşiqə Rəbbin lütfüdü sözsüz
birəm qar gəldiyində ruhun qiyamı
yarpaq tökümündən sonrakı ağaclara
ayaqda durmağın önəmini bildirir
bizdən ayrılan hər anın payız siluetinin
üzü necə var köçürülürsə dəftərimizə
səhifəmizin birini ötürüb o birini varaqlamaz
O alayarımçıq oxumaz bizi bizdən fərqli
«sən nə düşünürsən?..» deyə
toxunur bizə qosqoca dünya
yarpaqlar qar düşənə qalmadı yenə
