Nərmin HÜSEYNZADƏ
***
Bilirəm,
Sevgililərim nə zamansa kitaba dönəcək rəfimdə
Cəmi bir kitab qədər iz qoyacaqlar həyatımda
Elə dostlarım da
Bircə sən, Əsmər, bircə sən...
Bir az danış, Əsmər,
susma
darıxıram.
Çək qara bəbəklərini kitab rəfinədəki tozdan
Şikayətlənmə otağımın töküntüsündən
Qaldırma yerdən paltarları
Hoppanma da üstündən
Ayaqla keç
Susma
Sən susanda
Darıxıram
“Biz Ahmet Kaya cocuqlarıyız” deyib
Üsyan edən dostumdan
hüzünlü məktub aldım
gecədən bir az keçmiş
köhnə şəkillərə baxıb üzüldüyünü yazıb
mənə..
Xəstə və yorğun halda
siqaretə söykəmişəm çənəmi
sənsə susqunluğunla
qorxudursan məni
evimizdəki sükut
evimizdəki anasızlıq
atasızlıq
bəzən yorur məni...
dostlarım məni atıb, Əsmər
darıxıram
heçolmasa sən danış...
danış lütfən
susdur bu əclaf səssizliyi...
Bilirəm,
Sevgililərim nə zamansa kitaba dönəcək rəfimdə
Cəmi bir kitab qədər iz qoyacaqlar həyatımda
Elə dostlarım da
Bircə sən, Əsmər, bircə sən...
Sevimli dovşanıma...
Bilirəm məndən əvvəl öləcəksən
Itgilərə dözümüm yox
Insana çevrilmisən evimizdə
Səninlə adam dilində danışıram
əzizləyirəm uşaq əzizlərmişcəsinə
gülümsəyirəm iki ayaq üstə durub
yemək bəkləyişinə
Kədərlənirəm baxışlarından
Bilmirəm dilini
Bilmirəm nə istədiyini
Acmısan, toxmusan
Susuzmusan
Mən qərar verirəm əvəzinə
Özüm azadlıq dəlisiykən
Gömmüşəm səni qəfəslərə
Yeməyini bol, yerini geniş etsəm
Bağışlarsanmı məni?.
Necə məsumsan,
Necə sevimlisən,
Necə sevilirsən bir bilsən.
Bilirəm darıxırsan təklikdən
Bezirsən insanlardan
Bağışla ki, səninlə qatıram başlarını qonşu cocuqların
Bağışla ki, sənə danışıram bütün olanları
Çünki
Susaraq dinləməyi bacaran
Yeganə varlığımsan
Bağışla ki səni insanlara məhkum etmişəm
Bağışla ki mən də bir insanam...
Bığlı kişilər
Yenə dünyanın sonu haqqıda gəzir xəbərlər
Daşqınlar, sellər, zəlzələlər
Yenə səhərlər açılır anamın telefon zəngiylə
Yorğun səsiylə
Səhər açıldı, günəş çıxdı “dur” müjdəsiylə
Yenə qırmızı sabundan
Ağ köpüklər çıxır…
Bir qurtum qaynar çay
Dəyişir bir andaca əhvalımı
Yandıra–yandıra, cıza-cıza, ağrıda-ağrıda canımı
Nitsşenin şəklini asmışam otağıma
Mənə bir hadisəni xatırladır bığları
Gülməlidir…
Bəlkə də elə budur filosof ola bilmənin
səbəbi.
Nədənsə tanıdığım bütün filosoflar
bığlı kişilərdi
Mən çox şey bilirəm.
Əminəm ki bığlı olsaydım
Həm də kişi olsaydım
mütləq filosof olacaqdım
Amma nəyimə lazım?
Kim kimdən yarandı, yoxdan var olan nə, vardan yox olan kim?
Bu deyil əsas məsələ
Əsas olan qırmızı sabundan ağ köpüklərin
Çıxması da deyil
Bilmirəm nədi əsas olan…
Bütün bilmirəmlərisə, bütün heçlərisə
Bütün var olmayanlarısa
Yenə o bığlı kişilər bilər… mənə nə?
***
Bilirəm,
Sevgililərim nə zamansa kitaba dönəcək rəfimdə
Cəmi bir kitab qədər iz qoyacaqlar həyatımda
Elə dostlarım da
Bircə sən, Əsmər, bircə sən...
Bir az danış, Əsmər,
susma
darıxıram.
Çək qara bəbəklərini kitab rəfinədəki tozdan
Şikayətlənmə otağımın töküntüsündən
Qaldırma yerdən paltarları
Hoppanma da üstündən
Ayaqla keç
Susma
Sən susanda
Darıxıram
“Biz Ahmet Kaya cocuqlarıyız” deyib
Üsyan edən dostumdan
hüzünlü məktub aldım
gecədən bir az keçmiş
köhnə şəkillərə baxıb üzüldüyünü yazıb
mənə..
Xəstə və yorğun halda
siqaretə söykəmişəm çənəmi
sənsə susqunluğunla
qorxudursan məni
evimizdəki sükut
evimizdəki anasızlıq
atasızlıq
bəzən yorur məni...
dostlarım məni atıb, Əsmər
darıxıram
heçolmasa sən danış...
danış lütfən
susdur bu əclaf səssizliyi...
Bilirəm,
Sevgililərim nə zamansa kitaba dönəcək rəfimdə
Cəmi bir kitab qədər iz qoyacaqlar həyatımda
Elə dostlarım da
Bircə sən, Əsmər, bircə sən...
Sevimli dovşanıma...
Bilirəm məndən əvvəl öləcəksən
Itgilərə dözümüm yox
Insana çevrilmisən evimizdə
Səninlə adam dilində danışıram
əzizləyirəm uşaq əzizlərmişcəsinə
gülümsəyirəm iki ayaq üstə durub
yemək bəkləyişinə
Kədərlənirəm baxışlarından
Bilmirəm dilini
Bilmirəm nə istədiyini
Acmısan, toxmusan
Susuzmusan
Mən qərar verirəm əvəzinə
Özüm azadlıq dəlisiykən
Gömmüşəm səni qəfəslərə
Yeməyini bol, yerini geniş etsəm
Bağışlarsanmı məni?.
Necə məsumsan,
Necə sevimlisən,
Necə sevilirsən bir bilsən.
Bilirəm darıxırsan təklikdən
Bezirsən insanlardan
Bağışla ki, səninlə qatıram başlarını qonşu cocuqların
Bağışla ki, sənə danışıram bütün olanları
Çünki
Susaraq dinləməyi bacaran
Yeganə varlığımsan
Bağışla ki səni insanlara məhkum etmişəm
Bağışla ki mən də bir insanam...
Bığlı kişilər
Yenə dünyanın sonu haqqıda gəzir xəbərlər
Daşqınlar, sellər, zəlzələlər
Yenə səhərlər açılır anamın telefon zəngiylə
Yorğun səsiylə
Səhər açıldı, günəş çıxdı “dur” müjdəsiylə
Yenə qırmızı sabundan
Ağ köpüklər çıxır…
Bir qurtum qaynar çay
Dəyişir bir andaca əhvalımı
Yandıra–yandıra, cıza-cıza, ağrıda-ağrıda canımı
Nitsşenin şəklini asmışam otağıma
Mənə bir hadisəni xatırladır bığları
Gülməlidir…
Bəlkə də elə budur filosof ola bilmənin
səbəbi.
Nədənsə tanıdığım bütün filosoflar
bığlı kişilərdi
Mən çox şey bilirəm.
Əminəm ki bığlı olsaydım
Həm də kişi olsaydım
mütləq filosof olacaqdım
Amma nəyimə lazım?
Kim kimdən yarandı, yoxdan var olan nə, vardan yox olan kim?
Bu deyil əsas məsələ
Əsas olan qırmızı sabundan ağ köpüklərin
Çıxması da deyil
Bilmirəm nədi əsas olan…
Bütün bilmirəmlərisə, bütün heçlərisə
Bütün var olmayanlarısa
Yenə o bığlı kişilər bilər… mənə nə?
