Keçid linkləri

2024, 04 May, şənbə, Bakı vaxtı 08:49

Yusif Səmədoğlu. Qardaşım Vaqifə


<div class="tag_image tag_image5 floatLeft" mode="img|expand|4BC5F47A-CE45-4820-A7A4-B47597B642C4.jpg|5|floatLeft|||0"> <img src="http://gdb.rferl.org/4BC5F47A-CE45-4820-A7A4-B47597B642C4_w268.jpg" /></div> -<br /> <br /> <u><em>Yusif SƏMƏDOĞLU</em></u><br /> <br /> <br /> <strong>G&Uuml;LLƏR</strong><br /> <br /> <em>Qardaşım Vaqifə</em><br /> <br /> <br /> Konsertin başlanmasına az qalmışdı.<br /> <br /> Səhnəyə bitişik olan otağa bug&uuml;nk&uuml; konsertin iştirak&ccedil;ıları toplaşmışdı. Onların &ccedil;oxuna on altı-on yeddi yaş ancaq vermək olardı. Kimi m&uuml;əlliminin yanında dayanıb son dəfə məsləhətə qulaq asır, kimi skripkasını, kimi tarını k&ouml;kləyirdi. Hamı &ccedil;ox yavaş, bəzən pı&ccedil;ıltıya ke&ccedil;ən bir səslə danışır, bacardığı qədər &ouml;z&uuml;n&uuml; soyuqqanlı g&ouml;stərməyə &ccedil;alışırdı.<br /> <br /> Lakin belə hallarda həyəcan həmişə s&uuml;ni soyuqqanlılığa &uuml;st&uuml;n gəlir. Onlar həyəcanlanmaya bilməzdilər<br /> <br /> Axı, bu g&uuml;n onların ilk konserti idi!<br /> <br /> Tahir otağın səhnəyə a&ccedil;ılan qapısı yanında stulda oturmuşdu. O, pianistlərə xas olan adətlə tez-tez əllərini dodaqlarına yaxınlaşdırıb nəfəsi ilə isidirdi. Əynindəki t&uuml;nd qara rəngli kostyum dolu bədəninə tarım &ccedil;əkilmiş kimi g&ouml;r&uuml;n&uuml;rd&uuml;. Ağ ipək k&ouml;ynəyinin yaxalığını səliqə ilə pencəyinin &uuml;st&uuml;ndən aşırmışdı. Sifətinin cizgiləri kobud olsa da cazibədar idi. Geniş alnındakı xırda qırışlar onu fikirli g&ouml;stərirdi.<br /> <br /> Onun g&ouml;rkəmi, &ccedil;&ouml;hrəsində donub qalmış təbəss&uuml;m, qəlbində gizli bir hissin h&ouml;km s&uuml;rd&uuml;y&uuml;n&uuml; s&uuml;but edirdi. Bu gizli hissin adı nə qədər sadə və aydın idisə, o qədər də m&uuml;dhiş idi. Dərd!<br /> <br /> Onun on altı yaşında nə dərdi ola bilərdi?<br /> <br /> İndiyədək şəhər onu şənləşdirmişdi. Ona elə gəlirdi ki, &ouml;mr&uuml; boyu pis g&uuml;n g&ouml;rməyəcək, həmişə xoşbəxtliklə yaşaycaqdır. Həyatda rast gəldiyi hər şey onun nəzərində adi, təbii halında qalmır, b&ouml;y&uuml;y&uuml;r, g&ouml;zəlləşir, hər bir şəxs isə onun &uuml;&ccedil;&uuml;n məharətli və namusu təcəss&uuml;m edə bir insana &ccedil;evrilirdi.<br /> <br /> İndiyədək, on altı illik ucsuz-bucaqsız &ccedil;əmənliklərdə sakit axan bir &ccedil;aya bənzəyirdi. Bu &ccedil;ay nə bulanır, nə qayalarla &ccedil;arpışır, nə də bir maneəyə rast gəlirdi.<br /> <br /> Lakin amansız dərd şəffaf suyun i&ccedil;inə d&uuml;şən t&uuml;nd bir m&uuml;rəkkəb damlası tək onun həyatını bulandırırdı. Tahir əvvəlcə sarsılsa da, vaxt ke&ccedil;dikcə, dərdin də məhəbbət, sevinc kimi &ccedil;ox təbii bir hiss olduğunu dərk etdi...<br /> <br /> Tahir qalxıb yoldaşqlarına baxdı. Onlar nə qədər xoşbəxt g&ouml;r&uuml;n&uuml;rd&uuml;lər! Hamının fikri yalnız bir şeylə - konsertlə bağlı idi. Tahiri isə konsert bir o qədər d&uuml;ş&uuml;nd&uuml;rm&uuml;rd&uuml;. Onu d&uuml;ş&uuml;nd&uuml;rən başqa aləm idi.<br /> <br /> Birdən kimsə onun qolundan dartdı. Bu, Tahirin məktəb yoldaşı, &laquo;Tarzən&raquo; ləqəbi ilə tanınan Həsən idi. Həsən ağ sədəflə bəzənmiş tarını cəld bir hərəkətlə yanandıkı qırmızı stolun &uuml;st&uuml;nə qoyub Tahirə tərəf d&ouml;nd&uuml;.<br /> <br /> - Adə, Tahir... Az qalır &uuml;rəyim partlasın, - deyə Tahiri qapıya tərəf &ccedil;əkib pərdəni araladı, salona baxdı və davam etdi: - Bay atonnan, bir belə adamın qabağında &ccedil;almaq olar?<br /> <br /> Tahir Həsənin &uuml;z&uuml;nə baxıb g&uuml;l&uuml;ms&uuml;nd&uuml;. Onun burnunu iki barmağı arasında sıxıb:<br /> <br /> - Qorxma, bakılı balası, - dedi, - sən zabilini &ccedil;al, g&ouml;r bir nə əl vuracaqlar.<br /> <br /> - G&ouml;rək də.<br /> <br /> Həsən bir dəfə də &laquo;bay atonnan&raquo; deyib tarını g&ouml;t&uuml;rd&uuml;, otağın o başına getdi. Tahir isə pərdəni aralayıb diqqətlə salonu nəzərdən ke&ccedil;irməyə başladı.<br /> <br /> Al-əlvan tavandan asılmış b&ouml;y&uuml;k &ccedil;il&ccedil;irağın g&uuml;n işığı salonun mərmər s&uuml;tunlarını ayna kimi parıldadırdı. Camaatın danışığı anlaşılmaz bir uğultu yaratmışdı. Oturanların &ccedil;oxu Tahirə tanış idi.<br /> <br /> Budur, ikinci sırada Həsənin atası Bəkir dayı ilə anası G&uuml;lnaz xala oturublar. Onlar konsertə Həsənin ki&ccedil;ik bacısı Solmazı da gətiriblər. Bəkir dayı tez-tez saatına baxır, arvadına nə isə deyir, G&uuml;lnaz xala isə asta-asta başını tərpədirdi. İki sıra geridə yenə tanış adamlar oturublar. Bəkir dayı ilə G&uuml;lnaz xala kimi onlar da konsertin başlanmasını səbirsizliklə g&ouml;zləyirlər. Bu g&uuml;n konsertə gələnlərin &ccedil;oxu ata-analar idi.<br /> <br /> Tahirin nəzərləri birinci sıradakı iki boş yerə sancıldı. Nə olaydı indi bu yerlərdə onun atası ilə anası oturaydı!<br /> <br /> Tahir birdən-birə tutuldu. Qara qaşları d&uuml;y&uuml;mləndi. Oturanlar elə bil dumanlı pərdəyə b&uuml;r&uuml;nd&uuml;lər. O, yıxılmasın deyə divara s&ouml;ykəndi. G&ouml;z&uuml;ndən bir damla yaş s&uuml;z&uuml;l&uuml;b o dəqiqə də yanağında qurudu. Xəyalımda bir anlığa &ouml;z evləri canlandı.<br /> <br /> Budur, onun səkkiz aydan bəri adi, rahat insan yuxusuna həsrət qalmış yorğun anası atasının başını yastıqdan yastıqdan &uuml;sulluca qaldırıb ona &ccedil;ay qaşığı ilə su verir, deyir:<br /> <br /> - İ&ccedil;, i&ccedil;, qurban olum sənə, i&ccedil;.<br /> <br /> Xəstə g&ouml;zlərini a&ccedil;ır, xırıltılı bir səslə dillənir:<br /> <br /> - Axı, i&ccedil;ə bilmirəm...<br /> <br /> Anası yalvarır, dil t&ouml;k&uuml;r, nəhayət, xəstə atası bir qaşıq suyu g&uuml;clə udur. Anası sevinir. O, giz lincə suya qənd qatmışdır. Xəstə isə bunu duymur.<br /> <br /> Tahir xəyalından ayrıldı. Əllərini sinəsində &ccedil;arpazlayaraq g&ouml;zlərini bir n&ouml;qtəyə zillədi. Nədənsə yadına m&uuml;əllimi ilə d&uuml;nənki s&ouml;hbəti d&uuml;şd&uuml;.<br /> <br /> D&uuml;nən dərsdən sonra m&uuml;əllimi Tahiri yanına &ccedil;ağırtdırıb ona konsertdə bu g&uuml;n yox, bir həftə sonra - ikinci qrupla &ccedil;ıxış etməyi təklif eləmişdi. Tahir bunun səbəbini soruşduqda, o demişdi.<br /> <br /> - Oğlum, mən istəyirəm ki, sənin birinci rəsmi &ccedil;ıxışında atan da olsun. Mən istəyirəm ki o sənə qulaq assın. Axı, o, sənə yalnız ata olmayıb, başa d&uuml;ş&uuml;rsənmi?<br /> <br /> - M&uuml;əllim, mən bunları yaxşı bilirəm.<br /> <br /> - Mən də ona g&ouml;rə istəyirəm ki, sən ikinci qrupla &ccedil;ıxış edəsən. O vaxta qədər atan da sağalar.<br /> <br /> Tahir isə belə cavab vermişdi:<br /> <br /> - Xeyr, m&uuml;əllim, yaxşı olar ki, elə sabah &ccedil;ıxış edim.<br /> <br /> O, &ouml;zl&uuml;y&uuml;ndə bu cavabın mənasını yaxşı bilirdi. O məna bu idi: &laquo;İkisi də bir şeydir. He&ccedil; bir təfav&uuml;t&uuml; yoxdur. Ya sabah, ya bir həftə sonra&raquo;. Bu s&ouml;zləri a&ccedil;ıq-a&ccedil;ığına deməyə Tahirin &uuml;rəyi gəlməmişdi.<br /> <br /> O, bu s&ouml;zlərin mənasını &ccedil;oxdan başa d&uuml;şm&uuml;şd&uuml;. Bu s&ouml;zlər yuxusuz gecələrin əli ilə onun qəlbinə, beyninə yazılmışdı. O bilirdi ki, əlacsız xəstə nə deməkdir. O bilirdi ki, atasına bir daha yorğan-d&ouml;şəkdən qalxmaq qismət olmayacaq. Tahir bu g&uuml;nlər atasına - o ağıllı, rəhmdil kişiyə sən oğulluq borcunu verirdi. Nəm dəsmalla onun ayaqlarını silir, yastığını d&uuml;zəldir, bir s&ouml;zlə, əlindən gələni edirdi. Bir g&uuml;n, iki g&uuml;n, &uuml;&ccedil; g&uuml;n... Nəhayət, atası, g&uuml;lən, danışan, gəzən adi bir insan kimi onun g&ouml;zləri qarşısından həmişəlik gedəcəkdir. Ata!.. Bu ad onun &uuml;&ccedil;&uuml;n indi əvvəlkindən nə qədər əziz və nə qədər mehriban səslənirdi. İndi Tahiri yandıran atasının bu konsertdə olmaması idi. Axı, o, uzun illik zəhmətinin bəhrəsini ona, ilk n&ouml;vbədə yalnız ona g&ouml;stərmək istəyirdi!..<br /> <br /> Foyedə &uuml;&ccedil;&uuml;nc&uuml; dəfə &ccedil;alınan zəngin səsi Tahiri əzablı fikirlərdən ayırdı. Otaqda kimsə qışqırdı.<br /> <br /> - Konsert başlanır!<br /> <br /> Bir azdan otağa yaşlı bir qadın girdi. O, i&ccedil;əriyə toplaşanları mehrian nəzərlərlə s&uuml;zd&uuml;kdən sonra hamıya m&uuml;raciətlə:<br /> <br /> - Hə, qorxmursunuz ki? - dedi və cavab g&ouml;zləmədən əlindəki kağızı nəzərdən ke&ccedil;irə-ke&ccedil;irə qapıya tərəf y&ouml;nəldi, qara mahud pərdələrin arasında g&ouml;zdən itdi. Bir ne&ccedil;ə saniyədən sonra səhnədən onun aydın sə&ccedil;i eşidildi:<br /> <br /> - Onilllik musiqi məktəbinin buraxılış sinfi şagirdlərinin iştirakı ilə konsertimizə başlayırıq. Segah-zabul... Tarda &ccedil;alacaq Həsən Əlizadə.<br /> <br /> Qadın səhnədən &ccedil;ıxıb &laquo;tez ol, tez ol&raquo;, - deyə Həsəni tələsdirdi.<br /> <br /> &laquo;Tarzən&raquo; Həsən tarı əlində, y&uuml;ng&uuml;l addımlarla qapıya tərəf gedəndə Tahir yenə onun səsini eşitdi:<br /> <br /> - Bay atonnan!..<br /> <br /> Həsənin tarı dilləndi... Tahir pərdəni aralayıb ona baxır, zabilə qulaq asırdı.<br /> <br /> Həsən zabilin son xallarını vurub qurtarmışdı ki, salon guruldadı. Hamı Həsənə əl vurdu. Bəkir dayının səadətlə yanan g&ouml;zləri sanki hamıya: &laquo;baxın, yaxşı baxın, mənim oğlumdur!&raquo; - deyirdi. G&uuml;lnaz xala isə, camaat g&ouml;rməsin deyə başını aşağı salıb g&ouml;zlərinin yaşını silirdi. Tahir G&uuml;lnaz xalanı belə bir vəziyyətdə g&ouml;rd&uuml;kdə, nədənsə g&ouml;zləri &ouml;n&uuml;ndə &ouml;z anasının surəti canlandı. O da g&ouml;z&uuml; yaşlı, əli dəsmallı idi. Tahir son vaxtlar anasını başqa g&uuml;r təsəvv&uuml;r edə bilmirdi. Lakin bu iki qadının axıtdığı g&ouml;z yaşlarında nə qədər fərq var idi?<br /> <br /> Həsəndən sonra Tahirin n&ouml;vbəsi idi. O, səhnəyə &ccedil;ıxan kimi duruxdu. B&ouml;y&uuml;k personajların gur işığı bir m&uuml;ddət onun g&ouml;zlərini qamaşdırdı. Tahir səhnədə qaralan royalı g&uuml;clə se&ccedil;ə bildi. O, salona baxa-baxa royala tərəf addımladı. Yenə g&ouml;zləri o iki boş yerə sataşdı. Qəlbində pərişan bir sim titrədi. Nəhayət, &ouml;z&uuml;n&uuml; ələ alaraq oturdu.<br /> İlk akkord səsləndi. Tahirin qulaqları dəhşətli bir şey eşitdi. Akkord bu dərəcədə &uuml;midsiz və &laquo;yorğun&raquo; səslənməməli idi! Onun barmaqları elə bil g&uuml;cdən d&uuml;şm&uuml;şd&uuml;. Tahirin &uuml;rəyi tez-tez vurur, sanki &ccedil;abalayır, sinəsini yarıb bayıra atılmaq istəyirdi. O, akkordu bir də vurdu. Salonda camaat pı&ccedil;ıldaşdı...<br /> <br /> Tahir hiss edirdi ki, &ccedil;aldığı əsər indi onun barmaqları altında tamam başqa bir ruhda - bu əsərin mənasına yaban&ccedil;ı olan bir ruhda səslənir. Bunun səbəbi nə idi? Tahirin xəyalını yenə o iki boş yer&ccedil;ulğaladı. G&ouml;r&uuml;n&uuml;r, son g&uuml;nlər dərd onu &ccedil;ox sarsıtmışdı. Tahir artıq &ouml;z&uuml;n&uuml; itirməyə başlamışdı. M&uuml;dhiş həyəcandan başı gicəllənir, barmaqları quruyuru. Elə bu an... Tahir royalın i&ccedil;ində, sarı simlərin &uuml;st&uuml;ndə uzanmış atasını g&ouml;rd&uuml;. Qulaqlarına doğma bir səs gəldi:<br /> <br /> - Oğlum, qorxma, mən səninləyəm, can bala! Qorxma, &ccedil;al, mən səni dinləyirəm...<br /> <br /> Atası g&ouml;zlərini a&ccedil;ıb ona bu s&ouml;zləri deyirdi. Xəyal o qədər canlı idi ki, Tahir hər şeyi - konserti də, oturanları da unutmuşdu. O yalnız &ccedil;alır, g&ouml;zlərini xəyaldan ayırmadan &ccedil;alırdı. &Uuml;rəyi &ccedil;aldığı əsərlə həmahəng vururdu. Xəyal isə artıq başını yastıqdan qaldırıb məhəbbət dolu nəzərlə ona baxır, g&uuml;l&uuml;ms&uuml;n&uuml;r, xırıltı ilə yox, g&uuml;mrah bir səslə deyirdi:<br /> <br /> - Sağ ol, can bala! Bax belə, qorxma, &ccedil;al!..<br /> <br /> Tahir &ccedil;alırdı. Atasının eşqinə, həyatın eşqinə &ccedil;alırdı. İndi onun ifa etdiyi əsər yeni ruhda səslənir, qalib gəlmiş həyatın və gəncliyin əzəmətini, onun məğlubedilməzliyini ifadə kedirdi. O &ccedil;alır, xəyal isə g&ouml;zləri qarşısından getmirdi... Bu nədir? Deyəsən, atası ayağa durur? Bəli, elədir. O, artıq ayaq &uuml;stədir. Budur, o geyinir, oğlana baxıb g&uuml;l&uuml;r, otaqda gəzinməyə başlayır. O, he&ccedil; xəstəyə oxşamır. Ağır addımlarla &ouml;z yazı stoluna yanaşıb oturur, tənhalıqdan toz basmış ən yaxın sirdaşını - qələmini əlinə alır. Tahir yenə onun səsini eşidir: &laquo;G&ouml;r&uuml;rsənmi, can bala, he&ccedil; bir həkim, he&ccedil; bir dərman mənə k&ouml;mək etmədi. Məni ayağa qaldıran yenə də sənət eşqi oldu. &Ccedil;al, bala, həmişə &ccedil;al. Mən bir ata kimi zəhmətinin bəhrəsini g&ouml;rd&uuml;m. Sən atanı şad etdin. Sağ ol, can bala, &ccedil;ox sağ ol!&raquo;<br /> <br /> Sonra atası başını aşağı salır. Deyəsən yazır.<br /> <br /> Tahirin səadətdən g&ouml;zləri yaşarmışdı. Tahir qalib gəlmişdi. Qəmə, matəmə qalib gəlmişdi!<br /> <br /> Tahirin barmaqları royalın yuxarı dillərindən aşağı s&uuml;r&uuml;ş&uuml;b son akkordu vurdu. Xəyal o dəqiqə yox oldu.<br /> <br /> Tahir ayağa qalxdı. Salondan hənirti də eşidilmirdi. Hamı Tahirə baxırdı. &laquo;Nə olub, camaat niyə belə sakit oturub? Bəlkə mən pis &ccedil;almışam?&raquo; - deyə Tahir d&uuml;ş&uuml;nd&uuml;.<br /> <br /> Birdən o, hiss etdi ki, yanaqlar yaşdır; o &ccedil;ala-&ccedil;ala ağlamışdı. Tez səhnədən &ccedil;ıxmaq lazım idi. O, d&ouml;n&uuml;b qapıya tərəf getmək istəyirdi ki, salondan alqış səsləri ucaldı. Elə bu an o, bir qızın titrək səsini eşitdi:<br /> <br /> - Tahir, buyur.<br /> <br /> Tahir səs gələn tərəfə d&ouml;nd&uuml;kdə. Yanında məktəbli geyimində dayanmış sinif yoldaşı Şəfiqəni g&ouml;rd&uuml;. Utandığından Şəfiqənin yanaqları qızarmışdı. Qız əlində tutduğu ki&ccedil;ik bir g&uuml;l dəstəsini Tahirə uzadıb, onun bu t&ouml;hfəni qəbul etməsini g&ouml;zləyirdi. Tahir qısa bir tərədd&uuml;ddən sonra g&uuml;l dəstəsini aldı və Şəfiqənin əlini sıxıb &laquo;&ccedil;ox sağ ol&raquo; dedi. Şəfiqə səhnəni tərk etdi.<br /> <br /> Camaat ara vermədən əl vurur, səmimi nəzərlərlə Tahirə baxırdı. Nəhayət, Tahir baş əyib qapıya tərəf y&ouml;nəldi, otağa girdi. Yoldaşları onu d&ouml;vrəyə aldılar. Hərə bir tərəfdən təbrik etməyə başladı. Lakin Tahir he&ccedil; bir şey g&ouml;rm&uuml;r, he&ccedil; bir şey eşitmirdi. İndi onun d&uuml;ş&uuml;ncəsi, gizli m&uuml;lahizələri yalnız bu ki&ccedil;ik g&uuml;l dəstəsinə tabe olmuşdu. Bu g&uuml;llər Tahirə &uuml;rək dolusu nəfəs almağa imkan verdi.<br /> <br /> &laquo;Yaxşı yadımdadır, - deyə Tahir d&uuml;ş&uuml;n&uuml;rd&uuml;, - həmişə dədəm şeir gecələrindən evə qayıdanda &ouml;z&uuml; ilə &ccedil;oxlu g&uuml;l dəstələri gətirərdi. Onda biz hamımız - anam, bacım, mən, qardaşım - hamımız sevinərdik. Mən də gərək onu sevindirəm. Can ata, bu saat, bu dəqiqə!..&raquo;<br /> <br /> Tahir otaqdan necə &ccedil;ıxdığını, paltosunu geyinib k&uuml;&ccedil;əyə necə atıldığını bilmədi. Ancaq təngnəfəs evlərinə &ccedil;atanda ayıldı. İti addımlarla &uuml;&ccedil;&uuml;nc&uuml; mərtəbəyə qalxdı. Zəngi basdı, qapı a&ccedil;ılan kimi i&ccedil;əri cumdu, &ccedil;evikliklə paltosunu soyundu və dar dəhlizi &ouml;t&uuml;b atası yatan otağın qapısını atdı.<br /> <br /> Atası g&ouml;zləri yumulu uzanmışdı. Tahir &ccedil;arpayının başında əlləri qoynunda dayanmış anasını və dərddən beli b&uuml;k&uuml;lm&uuml;ş ağ sa&ccedil;lı əmisini g&ouml;rd&uuml;. O, pı&ccedil;ıltı ilə soruşdu:<br /> <br /> - Dədəm necədir?<br /> <br /> Anası yenə yalan danışdı:<br /> <br /> - Yaxşıdır, indi lap yaxşıdır, - deyib susdu.<br /> <br /> Xəstənin soyuq tər basmış alnını silib soruşdu:<br /> <br /> - Oğlum, necə &ccedil;aldın?<br /> <br /> Tahir arxasında gizlətdiyi g&uuml;l dəstəsini anasına g&ouml;stərib g&uuml;l&uuml;ms&uuml;nd&uuml;. Tahir istəyirdi ki, bu dəqiqə anası, atası, əmisi - hamı g&uuml;ls&uuml;n, danışsın, onu təbrik etsin. Lakin...<br /> <br /> Elə bu an atasının bir-birinə yapışmış kirpikləri aralandı. O, g&ouml;zlərini a&ccedil;dı.<br /> <br /> - Dədə, bax, bu g&uuml;lləri mənə veriblər, bu g&uuml;n konsertdə &ccedil;aldığıma g&ouml;rə veriblər, - deyə<br /> Tahir qabağa yeriyib g&uuml;l dəstəsini atasına tərəf uzatdı.<br /> <br /> Xəstə laqeyd nəzərlərlə g&uuml;llərə baxdı, g&ouml;y&uuml;mt&uuml;l dodaqlarını a&ccedil;ıb &ccedil;ox zəif bir səslə dilləndi:<br /> <br /> - Təbrik eləyirəm, can bala. O g&uuml;n olsun ki, bu g&uuml;llərdən tez... tez...<br /> <br /> O susdu, s&ouml;z&uuml;n&uuml; qurtara bilmədi. Yalnız sinədolusu nəfəs aldıqdan sonra davam etdi.<br /> <br /> - Ancaq bu g&uuml;lləri saxla, caq bala, lazım olar... saxla... saxla...<br /> <br /> ...Bəli, o g&uuml;llər lazım oldu. Bu hadisənin sabahısı Tahirin atasının tabutu yanında qoyulan ilk g&uuml;l dəstəsi bu g&uuml;llər oldu. G&uuml;llər bircə gecədə həddindən artıq solmuşdu. Bəlkə də buna səbəb Tahirin dərdi idi. Tabutun qarşısında dayanmış dostlar, tanışlar bu g&uuml;l əstəsinə fikir vermirdilər. Saysız-hesabsız əklillərin arasında bu g&uuml;l dəstəsi he&ccedil; də nəzəri cəlb etmirdi. Ora baxan bircə Tahir idi. O, dəhşətdən b&ouml;y&uuml;m&uuml;ş g&ouml;zlərini bu g&uuml;llərdən ayırmırdı.<br /> <br /> Vaxt ke&ccedil;əcək, həyatın ən adi qanunu - yaşamaq qanunu bəlkə də Tahirə bu b&ouml;y&uuml;k dərdi unutduracaqdır. Lakin o, &ouml;mr&uuml; boyu ilk konsertini və ki&ccedil;ik g&uuml;l dəstəsini unuda bilməyəcəkdir. Hər bahar fəsli Tahir təbiəti bəzəyən al-əlvan &ccedil;i&ccedil;əklərə baxıb bu s&ouml;zləri deyəcəkdir:<br /> <br /> - Ah, g&uuml;llər, g&uuml;llər! Siz mənə nələr xatırladırsınız!

Vaqif Sənədoğlu
Vaqif Sənədoğlu

AzadlıqRadiosu Jurnalistika üzrə Təqaüd Proqramı elan edir

AzadlıqRadiosunda iş

Azad Avropa/Azadlıq Radiolarına

İcraçı prodüser

Sosial media reportyoru/prodüseri

Sosial media redaktoru

tələb olunur

AzadlıqRadiosunu Rusiya hökuməti "arzuolunmaz təşkilat" elan edib

Əgər siz Rusiyadasınızsa, bu ölkənin pasportunu daşıyırsınızsa, yaxud orada daimi yaşayan, amma vətəndaşlığı olmayan şəxssinizsə, nəzərə alın- məzmunumuzu paylaşdığınıza, bəyəndiyinizə, şərh yazdığınıza, bizimlə əlaqə saxladığınıza görə cərimə və ya həbslə üzləşə bilərsiniz.

Ətraflı məlumat üçün bura klikləyin.

XS
SM
MD
LG