"Ədəbi Azadlıq-2012" Milli Müsabiqəsinin 20-liyinə keçmiş yazarları daha yaxından tanıtmaqda davam edirik.
"Mən, Efe Gürsoy. 17 Aprel 1986-cı ildə Ordu - Türkiyədə doğuldum. Uzun illərdir ailəmlə birlikdə İstanbulda yaşayıram. Uşaqlıqdan ədəbiyyata, fəlsəfə və antik mədəniyyətlərə marağım var. Orta məktəbdə ikən bir şeir yarışmasında ikincilik qazanınca şeir yazmağa davam etməm lazım olduğunu düşündüm.
Daha sonra İstanbulda, Yeditepe Universitetində Beynəlxalq Ticarət və Administratorluq oxudum və məzun oldum. 2010-cu ilin Mart ayında Atlantisli adlı ilk şeir kitabımı nəşr və ilk təzyiq olan 1000 ədəd kitab tükəndi.
2011-ci ilin yaz aylarında ilk dəfə azərbaycanlı bir yoldaşım oldu.6-7 ay boyunca ondan Azerbaycanca öyrəndim və “Oxu Zalı”nın yarışmasına qatılaraq mənim üçün möhtəşəm bir nəticə olan ilk 20-ye girdim (tək Türk şair olaraq).
Bir neçə ay sonra isə, Azərbaycanlı bir dostumla birgə, yarı Türkçe, yarı Azerbaycanca bir şeir kitabı nəşr etməyə hazırlaşırıq".
Efe Gürsoy
ŞEİRLƏR
****
Yorgun görünüyorsun yolcu,
Uzun yol tepmişsin, belli,
Yiyecek ister misin, yada biraz su,
“Sağ ol, ama önce otur da bi’ konuşalım “ dedi.
Beklesin biraz, her neyse konu,
Pabuçların yıpranmış, üstün başın kirli,
Temizlen, sonra dinlen, içeride uyu,
“Evlât, önce otur da bi’ konuşalım “ dedi.
Dayı bu gece burada kal, bak karanlık oldu,
1710’dan beri en soğuk kış geldi,
Sahi, sekiz yıl ne de çabuk doldu,
“Dinle beni, önce otur da bi’ konuşalım “ dedi.
Anladım ben, anladım, kara haber bu,
Tez gelişinden ve halinden, tavrından belli,
Babama savaş sırasında bir şey mi oldu,
“İyi bir askerdi, otur da bi’ konuşalım “ dedi. . .
****
Padişah Ve Çiçek
Zor günlerden geçiyordu devlet,
Her an patlak veriyordu başka bir vaka,
Sıkıntılıydı padişah, biraz hava almak için çıktı dışarıya,
Ve ağır ağır yürümeye başladı, hanedanlığın yükü omuzlarında.
Kendi önde, sadrazamı arkasında,
Biraz ilerledi, bahçeye girdi padişah,
Yere doğru bakıp düşüncelere daldığı sırada,
Her şeyi unutup tek bir şeye odaklandı bir anda.
Küçük, küçücük bir çiçeğe gitti aklı, koskoca imparatorlukta,
Kollarını kavuşturdu, biraz eğildi ve kalbinde bir sızı hissetti o anda,
Padişahı fark etti çiçek ve çiçeğe bayıldı padişah,
Böylesi bir zamanda başladı, ikisinin arasında derin bir aşk.
“Adın ne senin” dedi, yapraklarını hafifçe okşayarak,
Sadrazamın beti benzi attı, etrafına bakındı kaşlarını çatarak,
Hiç beklemeden yüzünü padişaha döndü ve ismini söyledi Zambak,
“Sakın koparmayın bu çiçeği, lâkin güzelliği kaftanıma desen olacak”.
“Benim için onurdur” dedi zambak, “gerekirse sizin için öleyim”,
“Böyle sözlere lüzum yok, gerekirse senin için güneşi getireyim”,
Bir yanda padişah, diğer yanda zambak, sadrazamın aklı ise allak bullak,
“Sultanım, benim için şereftir” dedi “sizin sevdiğinize gözüm gibi bakmak”.
O günden sonra kaftanında taşıdı zambağa olan aşkını padişah,
O gün bu gündür, hiç solmadı, güneşin renklerine özenen zambak,
Sınırları aştı sultan, dolaştı fersah fersah,
Fakat bulamadı, böylesine narin ve masum bir aşk. . .
****
Sakız Hanım’ın başı öne eğildi,
“Ne zaman sonra ilk defa gözlerine bakabildim,
Ama bu sefer de,
Üsküdar’dan ve sevdiğimden ayrılmam gerekiyor “ dedi.
Pembe tül peçesini yavaşça kapattı,
Faytonun perdesini araladı,
Gözleri Mahur Bey’i ararcasına uzaklara daldı,
Ve bir damla yaş süzüldü yanağından aşağı.
Kalbinin sarsıntısından, bozuk yolda ilerleyen aracın takırtılarını* hissetmiyordu bile,
Neden sonra kaşlarını çattı,
“ Gitmiyorum “ dedi,
Faytonun kapısını açtı, atlayacak gibi hamle yaptı, araç durdu ve aşağı indi.
Eteğini hafifçe yukarı çekerek koşmaya başladı,
Yolun bozuk olması umrunda değildi, o bundan sonra yürüyeceği yola bakıyordu,
Artık yorulup yavaşladığı sırada, önünde bir araç belirdi, babasının yaverleri olmasından korktu,
Kapı açıldı, önce bastonu, sonra da yakışıklı beyefendi gözüktü.
Birbirlerine doğru koştular,
Sımsıkı sarıldılar,
Ve beyefendinin faytonuyla,
Birlikte Üsküdar’dan ayrıldılar...
****
Elə də olmur, belə də,
Əla da olmur, pis də,
Ələ ovuca gəlmirsə eşq səndə,
Ele ovuc açmaq lazımdır bəlkə.
"Mən, Efe Gürsoy. 17 Aprel 1986-cı ildə Ordu - Türkiyədə doğuldum. Uzun illərdir ailəmlə birlikdə İstanbulda yaşayıram. Uşaqlıqdan ədəbiyyata, fəlsəfə və antik mədəniyyətlərə marağım var. Orta məktəbdə ikən bir şeir yarışmasında ikincilik qazanınca şeir yazmağa davam etməm lazım olduğunu düşündüm.
Daha sonra İstanbulda, Yeditepe Universitetində Beynəlxalq Ticarət və Administratorluq oxudum və məzun oldum. 2010-cu ilin Mart ayında Atlantisli adlı ilk şeir kitabımı nəşr və ilk təzyiq olan 1000 ədəd kitab tükəndi.
2011-ci ilin yaz aylarında ilk dəfə azərbaycanlı bir yoldaşım oldu.6-7 ay boyunca ondan Azerbaycanca öyrəndim və “Oxu Zalı”nın yarışmasına qatılaraq mənim üçün möhtəşəm bir nəticə olan ilk 20-ye girdim (tək Türk şair olaraq).
Bir neçə ay sonra isə, Azərbaycanlı bir dostumla birgə, yarı Türkçe, yarı Azerbaycanca bir şeir kitabı nəşr etməyə hazırlaşırıq".
Efe Gürsoy
ŞEİRLƏR
****
Yorgun görünüyorsun yolcu,
Uzun yol tepmişsin, belli,
Yiyecek ister misin, yada biraz su,
“Sağ ol, ama önce otur da bi’ konuşalım “ dedi.
Beklesin biraz, her neyse konu,
Pabuçların yıpranmış, üstün başın kirli,
Temizlen, sonra dinlen, içeride uyu,
“Evlât, önce otur da bi’ konuşalım “ dedi.
Dayı bu gece burada kal, bak karanlık oldu,
1710’dan beri en soğuk kış geldi,
Sahi, sekiz yıl ne de çabuk doldu,
“Dinle beni, önce otur da bi’ konuşalım “ dedi.
Anladım ben, anladım, kara haber bu,
Tez gelişinden ve halinden, tavrından belli,
Babama savaş sırasında bir şey mi oldu,
“İyi bir askerdi, otur da bi’ konuşalım “ dedi. . .
****
Padişah Ve Çiçek
Zor günlerden geçiyordu devlet,
Her an patlak veriyordu başka bir vaka,
Sıkıntılıydı padişah, biraz hava almak için çıktı dışarıya,
Ve ağır ağır yürümeye başladı, hanedanlığın yükü omuzlarında.
Kendi önde, sadrazamı arkasında,
Biraz ilerledi, bahçeye girdi padişah,
Yere doğru bakıp düşüncelere daldığı sırada,
Her şeyi unutup tek bir şeye odaklandı bir anda.
Küçük, küçücük bir çiçeğe gitti aklı, koskoca imparatorlukta,
Kollarını kavuşturdu, biraz eğildi ve kalbinde bir sızı hissetti o anda,
Padişahı fark etti çiçek ve çiçeğe bayıldı padişah,
Böylesi bir zamanda başladı, ikisinin arasında derin bir aşk.
“Adın ne senin” dedi, yapraklarını hafifçe okşayarak,
Sadrazamın beti benzi attı, etrafına bakındı kaşlarını çatarak,
Hiç beklemeden yüzünü padişaha döndü ve ismini söyledi Zambak,
“Sakın koparmayın bu çiçeği, lâkin güzelliği kaftanıma desen olacak”.
“Benim için onurdur” dedi zambak, “gerekirse sizin için öleyim”,
“Böyle sözlere lüzum yok, gerekirse senin için güneşi getireyim”,
Bir yanda padişah, diğer yanda zambak, sadrazamın aklı ise allak bullak,
“Sultanım, benim için şereftir” dedi “sizin sevdiğinize gözüm gibi bakmak”.
O günden sonra kaftanında taşıdı zambağa olan aşkını padişah,
O gün bu gündür, hiç solmadı, güneşin renklerine özenen zambak,
Sınırları aştı sultan, dolaştı fersah fersah,
Fakat bulamadı, böylesine narin ve masum bir aşk. . .
****
Sakız Hanım’ın başı öne eğildi,
“Ne zaman sonra ilk defa gözlerine bakabildim,
Ama bu sefer de,
Üsküdar’dan ve sevdiğimden ayrılmam gerekiyor “ dedi.
Pembe tül peçesini yavaşça kapattı,
Faytonun perdesini araladı,
Gözleri Mahur Bey’i ararcasına uzaklara daldı,
Ve bir damla yaş süzüldü yanağından aşağı.
Kalbinin sarsıntısından, bozuk yolda ilerleyen aracın takırtılarını* hissetmiyordu bile,
Neden sonra kaşlarını çattı,
“ Gitmiyorum “ dedi,
Faytonun kapısını açtı, atlayacak gibi hamle yaptı, araç durdu ve aşağı indi.
Eteğini hafifçe yukarı çekerek koşmaya başladı,
Yolun bozuk olması umrunda değildi, o bundan sonra yürüyeceği yola bakıyordu,
Artık yorulup yavaşladığı sırada, önünde bir araç belirdi, babasının yaverleri olmasından korktu,
Kapı açıldı, önce bastonu, sonra da yakışıklı beyefendi gözüktü.
Birbirlerine doğru koştular,
Sımsıkı sarıldılar,
Ve beyefendinin faytonuyla,
Birlikte Üsküdar’dan ayrıldılar...
****
Elə də olmur, belə də,
Əla da olmur, pis də,
Ələ ovuca gəlmirsə eşq səndə,
Ele ovuc açmaq lazımdır bəlkə.
