Ruslan Mollayev. Gəmi

Yumurtadan çıxan qara kölgələr,
uçan kişilərin ayağına qonur.
Hər gecə yuxuda yıxılan qadın,
dodağının qanı sarıya dönür.

Oyanır,
qonşu otaqda qonaq səsləri
gəlməsin deyə qapını örtüb,
sakitlik, tənhalıq keçir içindən.
Şəhərin işığına qarışan ulduz,
yol çəkir dənizdən göydələnlərə.

Balıqçı, gəmisi uzaqlaşdıqca
sanki, pəncərədə duran adamın
fikrini bir anda dağıtsın deyə
ahənglə havada işıq yellədir,
döyüş meydanında bayraqdar kimi.

Qatar, platformadan yola düşərək,
kim bilir kimləri kimə verəcək?!
Yol boyu təkərin səsinə dalıb,
adamlar görəsən nə düşünəcək?

Uşaq səsi,
kəsik-kəsik, pişiyə bənzər
ağlayır,
yəqin gələn qonaqlarındı.
İşığı yandırıb baxır yatağa,
- Burda da yoxdu ki, təəcüblüdür.

Otağın qapsını açır,
- Salamlar!
Qohum-əqraba ilə dost və tanışlar,
dünyanın şirəsinə dalıb danışır.
Hər kəs birdən susur, donur baxışlar.
- Heç bir şey eşitmirsiz?
Elə bil evimizdə uşaq ağlıyır.
Hər kəs bir birinə baxıb gülüşür.
-Bəs kimindi görən ağlayan körpə,
harda unudulub, kim itirib onu?

Pəncərə,
şaxələnən çinar ağaçı.
Yellənir, yarpaqla
oxuyur nəğmə.
Yenə səs,
yoxsa ki sevişir kimsə?

Pərdəni çəkir ,
kəndarda oturub,
bu səs
hava axınını yarıya bölən,
bina tinindəndir
deyə düşündü...

Dənizdə gəmi ilə,
qatar səsləri
qarışır geçənin yaz küləyinə.

Səsi ondan başqa kimsə duymadı
o səs tənhalıqdı,
tək içi duydu.