Sənə veriləsi sevgim yox mənim
Səni tora salan sehrim yox mənim.
Qorxma, sənə qarşı mehrim yox mənim,
Yaxında olsam da yenə də yadam
Tanımadığım adam
Mən ki tanımıram əzəldən, indi,
Baxışın gözümdə ilişdi, sındı,
Sanma ki, ürəyim sevgiylə dindi,
Yandıran deyiləm, buz edən odam
Tanımadığım adam.
Bu görüş bir anlıq, ötəri idi,
Səni tanımaqçün yetərli idi,
Demə, görüşlərin betəri idi.
Hər necə olsa da yenə də şadam
Tanımadığım adam
Düşməz ki, bir daha yolumuz qoşa
Bir anlıq yol idi vurduq biz başa,
Sən ki bənzəmirsən bir parça daşa,
Götürüb yolumdan kənara atam,
Tanımadığım adam.
Dünyada yolumuz tən düşə bilər,
Hamı tanımadan görüşə bilər
Bəlkə də bir ömrü bölüşə bilər
Uzatsan əlini inanma tutam
Tanımadığım adam
Tanımadığım adam
Hardasa uzaqlarda
Roma gözəl şəhərdir.
Paris ondan da gözəl.
Amma Romanın da, Parisin də
ətrafında böyük və balaca kəndlər var.
O kənddə yaşayanlar bizim
kəndin adamları kimi sadə,safdılar.
Sadəlik kəndin yaraşığı.
Lap elə bizdəki kimi ay işiğıdır
bu kəndlərin işığı.
Bilmirəm o uzaq kəndlərin adı nədir.
Bilmirəm dağdadır,ya dərədədir.
Bilirəm ki,o kəndin tozlu
torpaq yolu var.
O yolda bir quyu var.
Gəlib-gedən su içər.
Və elə indicə o yoldan
Üstündə oğlan uşağı oturan
Bir odun arabası keçər.
Qəsr
Mən Qəsrə can atıram.
Ruhum orda əsirdi.
Mən Qəsrə can atıram.
Bəlkə anam Qəsrdi.
Nədir axı bu Qəsr?
Ruhun sığdığı bədən.
Ovulmuş divarları topdan,
mərmidən,güllədən.
Qəsr-əqrəbi donmuş zaman.
Yazısı yarıda qırılan roman.
Qəsr-Kafkanın çata bilmədiyi məkan.
Ehey!
Kimdir bu Qəsri tikən?
Mən Qəsrə can atıram,
Yolu olmasa belə.
Onu görünməz edən axı kimin ahıdır?
Bəlkə elə bu Qəsr bir allah dərgahıdır.
Yarım qalmış romanı,
əqrəbi donmuş zamanı,
O, yatmış qəhrəmanı oyatmaq istəyirəm.
Kafka çata bilmədi.
Heyf!
İlişdi illərə,zamana,əsrə.
Bəs mən necə qovuşum,
Belə get-gəlli olan,
Ruha təsəlli olan,
Yalnız allaha bəlli olan
Qəsrə?
