-
(Son həftələrdə OxuZalına göndərilmiş şeirlərdən)
Reyhan Kənan
Səni daş dövründən tanıyıram, insan
Səni daş dövründən
tanıyıram, insan,
Daş atmağı öyrənirdin.
Bu dünyanın işlərindən
baş açmağı öyrənirdin.
Daş dövründən üzü bəri
kim deyir ki, dəyişmisən?
Əsrlərlə, zamanla yox,
sən özünlə döyüşmüsən.
Milyon ildən üzü bəri
Daş dəyişib dəmirləşib,
Kamil insan ola-ola
Vicdanısa kömürləşib.
Onsuz da ki, bu bəlalar
Başımıza başdan gəlib,
Bu qırğınlar, fəlakətlər,
Elə həmin daşdan gəlib.
Səni daş dövründən
tanıyıram, insan,
Onda belə qəmli deyildin
Daş dövründə yaşasan da,
Belə daşqəlbli deyildin.
Daşlardamı gizləmisən
Məhəbbəti, sevinməyi
Yadına sal, o dövrdə
Nəyi unutmusan, nəyi?
Əli Şirin Şükürlü
danışan taxta parçası
bax bu da dəniz.
kimi balıq tutar,
kimi sevincək atılıb düşər qoynunda,
kimi şütüyər qayıqda, kimi gəzintiyə çıxar gəmidə...
o isə seyr edər dənizi,
elə hey seyr edər. sanki
gözəl bir sima dayanıb gözləri qarşısında.
bəs bu nədir;
bir qədər kədərli mənzərə -
yöndəmsiz bir taxta parçası
asta-asta üzür dənizin səthində
üstündə tələsik var-gəl edən bir neçə qarışqa.
kədərlənmə, qulaq as, bir hadisə danışım sənə -
dillənir taxta parçası qəfildən:
ruhum var mənim də, bir zaman ağac olmuşam axı.
meyvə ağacı – hamı sevərdi məni. sonra
qurumağa başladı, bar vermədiyindən kəsib doğradılar
ağacı. dözdüm ağrılara intəhasız əzab içində.sonra nizama salıb,
üç ölçü verdilər səliqəilə:l1xl2xl3– üç müxtəlif uzunluq yəni –
ölçülər təəssürat yaradır yəqin ki
və hər üzüyaraşıqlı bir düzbucaqlı pərçim oldum yeşiyə.
meyvə yığırdılar yeşiyə, gözəl rəngbərəng meyvələr və
meyvə doğmalığından fərəhnək yaşayırdım yenə.
ağac ola bilməsəm də bir daha, yaraşıqlı yeni ölçülərimlə
mən meyvələrə gözəllik bəxş edirdim, meyvələr mənə.
bir günsə çürüyən meyvələrlə birgə tulladılar zibilliyə.
pozuldu nizamı yeşiyin, yöndəmsiz hala düşdü ölçülər,
itirdim gözəlliyi. başlandı yenidən əzablı ömür.
bir günsə atıldım dənizə; şarap - evrika! sıxışdırdığım sudan
yüngüləm deyə batmadım, sığındım qoynuna dənizin.
itirsəm də gözəlliyimi
qayıq ola bildim üstümdə qaynaşan qarışqalara.
amma acizəm, qoruya bilmirəm, quşlar qənim kəsilib
dostlara. quşların dimdiyində qovuşurlar heçliyə.
əvvəl heç nə idim mən də. heçdən ağac oldum, sonra
yöndəmsiz odun parçası, sonra yaraşıqlı meyvə yeşiyi.
indisə özün görürsən... sonra nə olacaq onu bilmirəm. onu
qarışqalar bilər - quşların dimdiyində heçliyə dönən.
belə... bu da məni yaşadan sevdiyin dəniz və
qovuşduğum ümmana qədər olan
bir həyat tarixçəsi –
son sözləri bunlar oldu taxta parçasının.
daha heç nə eşidilmədi
uzağa üzə bilməsə də qayığı
hər an qurbana çevrilən zavallı tələskən qarışqaların.
hər yandan
yoxluğa pərçim olmuşuq ki
üç ölçü və zamanla birgə,
hər an dartıla bilər sirr dolu pərdəsi –
bunu isə nə qarışqalar dedi, nə də taxta parçası.
bunu o düşünürdü
üzündə kədərli mənzərədən doğulan təbəssüm.
... – 17.11.2014
Elşad Barat
Dönüb qalasan
Onsuz da ölüyə ölüm yoxdu ki,
Öləsən, boşuna dönüb qalasan.
Yazalar üstünə bir ölü adı,
Bir məzar daşına dönüb qalasan.
Bir axşam Əzrayıl gələ, öləsən,
Olasan gecəyə kölə, öləsən,
Allah ölüm verə, elə öləsən,
Gələsən xoşuna, dönüb qalasan
Bir məktub yazasan payızdan yaza,
Lalələr özlərin qoyalar naza,
Nişan göndərəsən bir əlil qıza,
Üzüyün qaşına dönüb qalasan.
Durasan, günəşi soyundurasan,
Küçədə yatanı geyindirəsən,
Gedəsən, bir yetim sevindirəsən,
Gözünün yaşına dönüb qalasan.
Getməyi edələr yasaq, gedəsən,
Özün ayağından qabaq gedəsən,
Bir gözəl çağıra, qonaq gedəsən,
Evində başına dönüb qalasan.
