-
Xuraman Hüseynzadə
Yeni şeirlər
Əllərin...
hər dəfə
əllərin toxunduqca yanaqlarıma
sildikcə göz yaşımı
utandım onlara əzab verməkdən
təbəssümün düşməni kədər imiş-
gündüzdən qorxan yarasa kimi gizlənər o
gülümsəsən
günəş doğsa qəlbində...
gülə bilsən
silahın qəhqəhələr olsa
əliyalın düşmən kimi geri çəkilər
kədər
gülüşüm gözlərimə qayıtdı
qaranquş öz yuvasına qayıdan kimi
əllərin unutsun göz yaşımı
sərçələr qaranquş yuvasını unudan kimi...
Payız
qara buludlarla yaşmaqlandı günəş
yorğun göylərin
təri səpələndi yer üzünə...
isti ölkələrə uçdu quşlar
və mən
küçədə yem axtaran sərçədən öyrəndim
etibarlı olmağı...
payız gəldi...
həmişəki kimi
Məmməd dayını cırıq ayaqqabılarından
nimdaş gödəkcəsindən
tanıdı,
məni doğum günümdən...
Bəlkə də...
Bəlkə də olmazdı dərdimiz bizim,
Başqa cür sevərdim səni bəlkə də.
Başqa cür olardı tanışlığımız
Doğula bilərdik başqa ölkədə.
Ya xoşbəxt olardıq, ya da ki bədbəxt-
Ağı ağ görərdik, qaranı qara.
Ya batıb gedərdik, ya durulardıq
Dağ çayı deməzdik çirkli sulara.
Yanlış göstəriblər düz yolu bizə
Təpəyə çıxmaqçün dağı aşmışıq.
Nitə itirmişik bir-birimizi
Niyə tənhalıqla qucaqlaşmışıq?
Bəlkə də olmazdı dərdimiz bizim
Daha çox sevərdim bəlkə də səni.
Bağışla, bu qədər sevə bilmişəm
Mənə qürbət olan ölkədə səni.
