Zahid Sarıtorpaq. Ölümümdə başqa bir yaşam

qürubun mis rəngli ayazına
buludsuz göydən enən bir zərrə qar dənəsinə
nəfəsimin buxarı arxasında oynayan
tanımadığım yapışıqlı üzlərə
budur boş bir zərf yerinə açılır içim

göndərməyə bir ünvan olmasa da
öyrəncəliyəm artıq özümlə daşıya-daşıya
qədər yükünə çevirməyə hər yazını

bəzən gərəksizliyinə inandığım bir nəsnəyə
çıxar başmaqlarını keç bu qapıdan deyirəm
düşmən olmasaq da
yalın ayaqlarına baxmaq istəyir lütfən
çimirsizliyimdə başqa bir mən
bəlkə özünə doğru gəlirkən
qırılmış camlar üstə yeriməyin
sirri yazılıb onlara

çıxar papağını ehtiramla keç deyirəm
dost olmasaq da alnından öpmək istəyir lütfən
sükutumda özgə bir varlıq
bəlkə adam kimi yaşamağın sirrinə
işıqlı bir qapı açılır oradan

bəzən də ömrün nəqarətində
bir yorğunluq budağı titrəyər
budaqda ağzı zığlı bir quşcığaz görünər
dən ataram baxmaz uçar
göynəmərəm
heeeyy gidi dünya deyə hayqırmaram
kor gözündə sünbül qılçığıyam çünki yaşamın
boş bir zərf yerinə açılanda içim ona
baxmaz üzümə - yaxşı ki baxmaz
baxa bilməz

amma o da mənə
çıxar ürəyindəkiləri keç bu qapıdan deyər lütfən
doğma olmasaq da
əlindən tutmaq istəyir bəlkə
ölümümdə yad bir yaşam deyər
çünki mən bacarmadım deyər
bəlkə də bir zaman güzgülənməyə möhtacların
baxtı güldü çiskinlərində sənin
ey dumanlı qəlbin sahibi deyər