-
Alov İnanna
MİLÇƏK VƏ AĞCAQANAD
Televiziyada uçmaq mövzusunda maraqlı bir veriliş gedirdi. Verilişin mötəbər ekspertləri Milçək bəylə Ağcaqanad xanım idi. Milçək bəy şövqlə vızıldayırdı:
– Uzun illər uçmaq deyəndə geniş göylər, ucalıqlar, ənginliklər və s. başa düşünülüb. Allaha şükürlər olsun ki, daha dövr dəyişilib, indi artıq aktual olan –uçarkən süzmək yox, şığımaq yox, uçarkən manevrlər etmək, xırdalıqlara, ağlagəlməz dəlmə-deşiklərə baş vurmaqdır. Mən hələ qonmaqdan danışmıram. Bu saat vacib məsələ harada uçmaq yox, haraya qonmaqdır.
Söhbətin bu şirin yerində Ağcaqanad xanım kiçicik pauzadan məharətlə istifadə edib dızıldamağa başladı:
– Mən Milçək bəyin qoyduğu problemlə çox razıyam: harada uçmaq yox, haraya qonmaq. Budur məsələ! Ucalıqlar, göylər söhbəti daha camaatı bezdirdi. Bizi ancaq yerlər maraqlandırmalıdır. Qonmaq problemi o qədər gərəkli, o qədər həyatidir ki, təkcə elə bu problemi qaldırdığına görə Milçək bəyə Nobel mükafatı düşür. Qonmaq və bəhrələnmək! Həyatın məqsədi budur. Axı nə vaxtacan uçmaqdan danışmaq olar?! Uçmaq harasa qonub bəhrələnmək üçün bir vasitədir.
Bu yerdə Ağcaqanad xanım dayandı – qan sormaq üçün – demək istəyirdi, ancaq dərhal anladı ki, bu ifadə etik, estetik və hüquqi normalara ziddir.
– Misallar çoxdur, deyib üzünü Milçək bəyə tutdu ki, söhbətin dalını o gətirsin.
Ekran qarşısında oturan professor Qartal müəllimin verilişə sonacan baxmağa hövsələsi çatmadı, pultu basıb televizoru söndürdü:
– Heç olmasa Quzğunu dəvət edərdilər, deyə Qartal müəllim acıqla başını buladı.
Bilmək olmadı ki, onu hirsləndirən vəziyyətin ədalətsiz görünməyidir, yoxsa paxıllıq duyğusu...
2007-ci il, Bakı
