-
Günel Treu
Köynəyinin düyməsi...
ana döşlərinə cuman
acgöz uşaqlar kimi
elə sənə tələsirəm
gözüm görmür heç kimi
toxun sinəmə,
adını
çəkir ürəyimin səsi
qoy qırım, məndə qalsın
köynəyinin düyməsi
dünyanın ən saf gülüşü
sənin üz-gözündə gəzir
öpüşlərim külək kimi
boyun, boğazında gəzir.
bağışla,
gah səni üzən
gah sənə sarılan mənəm
sənsiz dünyadan gedərəm
daha dünyaya gəlmərəm.
rahat uyduğum yerdi,
doğma yuvamdır qolların.
gedəndə ikiyə bölün
ki,
qoy məndə qalsın yarın.
gecəyarı göndərdiyin
hər salamda sağalıram
sən olmayanda ölürəm,
sən gələndə doğuluram.
Ayaqqabı...
mən bir səni sevdim,
bir də təzə ayaqqabılarımı.
ayaqqabılar ayağımı incitdi,
sən ürəyimi.
bir az adiləşən kimi
gözümdən düşən kimi
çıxarıb, atacam ikinizi də...
birinizi zibilliyə,
birinizi zibil kimi
soyuq qadın qollarına
ikiniz də üşüyün!
Vətən kimi...
səni bir parça torpaq kimi
yurd kimi,
ocaq kimi
körpəm kimi, uşaq kimi
ən isti qucaq kimi
mənə hamıdan doğma adam,
sən mənim Vətənimsən,
səni Vətən kimi sevirəm...
Qırmızı şərab
mən qırmızı şərabı dodağından içərdim
evimizdən yığışıb, ürəyinə köçərdim.
saçının teli üçün bir ömürdən keçərdim
sən dəqiq bilirsənmi sevgi nədi, eşq nədi
varlığım varlığına susuz qalıb, təşnədi.
həzin səsin dünyanın ən möhtəşəm bəstəsi,
gözlərinlə sağalar milyon ilin xəstəsi
gəl, yenə əllərində nərgiz gülü dəstəsi
aç könlümü, orada özünü gör, əzizim,
orda ancaq sən varsan, mənim qalmayıb izim.
sən qoxlayıb, öpürdün saçlarımın tağını,
əridib, yox edirdin ürəyimin yağını
sən başının üstündə uçan ağ qağayını
əllərinlə yemlərdin,
sənə heyran olmuşdum
üşüyüb, uşaq kimi sinənə sığınmışdım.
xəyalımda böyüyür, qıvırcıq saçlı qızım.
ona adlar qoyuram,
gah yoncam, gah nərgizim.
qoxunu ürəyimə çəkəcəyəm, əzizim
niyə qorxdun sevgimdən, nə günahdı nə ayıb
gəl, sənə çox həsrətəm, dodağlarım catlayıb...
