-
Könül Həsənqulu
Yeni şeir
Su anbarının kənarında
bir qovaq dayanıb, qovağın budağında
yırtır gecənin zülmətini
üstü ləkəli
altmışlıq lampa.
Əllərimi qatıb saçlarıma
hörük hörürəm.
Hörük – saçın bələyidir, saçlarımı bələyirəm.
Mən
şəkillərin arasında
axtarıb tapdığım şeirləri
misra-misra
dərman həbləri kimi
gəmirirəm
su anbarının kənarında.
İndi burda
bu qovağın altında
təkbətək oturmuşam Allahla
və O, ilk dəfədir ki,
qovağın altından baxır səmaya
(necə ki
biz öz kitablarımızı görürük ummadığımız ünvanlarda).
Allahın pıçıltısını eşidirəm:
"Mən səni sevirəm, dünya,
sevirəm mən səni,
səni mən sevirəm!".
Eynən
Pyotr Veqin ulduzlara baxarkən
sevgisini dərk etdiyi kimi
və ya
onun şeirindəki –
uşaqlar karameli
dili ilə ağzında dəfələrlə çevirdiyi – kimi
Allah da
eləcə dəfələrlə etiraf etdi
dünyaya sevgisini
baxarkən
qovaq budaqlarının altından səmaya
su anbarının kənarında.
Mən göyərçin kimi
buraxdım zamanı ovuclarımdan azadlığa.
İndi
cəllad kölgəsində zərbə gözləyən
məhkumam mən –
zamanın qarşısında
boynumu aşağı əyirəm...
Dikib gözlərimi sən yarandığın torpağa
o şair kimi, bu Allah kimi,
və ya
dilini iflic vurmuşlar kimi
etiraf edirəm:
"Mən səni sevirəm,
sevirəm mən səni,
səni mən sevirəm..."
Orda –
bir qabırğalıq boşluqda
sızıltı hiss etdinmi?!
***
Boşalır saçlarımın bələyi,
təsir gücünü itirir bədənimdə şeir həbləri,
öləziyir ağacdan asılan lampa,
ağrılarım İblis balalayır bağrımda!!!
Yığıb əlinə gecənin ətəyini
yavaş-yavaş yuxarıya qalxır Allah da –
SÖKÜLÜR DAN YERİ...
Qəfildən tutub havada
uçuşan o üç müqəddəs kəlməmi
zəhər kimi
çeynəyib-uduram boğazım acıya-acıya
su anbarının kənarında.
