-
"Bəzən düşünürəm
dərdim mirasdı-
nəsildən-nəslə keçən miras,
bu gün mən ona sahiblənmişəm..."
Şakir Xanhüseynli
KÖK
Bir dağ zirvəsinə işləyən köküm
həm də yerin təkinə gedir...
çoxdu köklərim-
arzu-bir kök,
ümid biri,
sevgi digəri...
kökümüz su içir
ən gur alovdan,
ən iti yanan oddan da...
evimin divar daşına,
qapımın dəmir cəftəsinə,
hətta
pəncərədən içəri süzülən gün şüasına
işləyən köküm...
saçaq-saçaq köklərim-
bir palıd kökü,
bir zanbaq kökü,
bir sünbül kökü...
ayı, ulduzları, günəşi göydə saxlayan köklər var yəqin...
isti bir salama uzanan əlim,
əyilən başım,
haqq deyə çarpan ürəyim-
bunlar da köküm...
atəşdə bir köküm,suda bir köküm,
atəş də bir köküm,su da bir köküm...
torpağa kök atmaq deyirəm ha,
elə bu torpaq ana köküm-
kökümdən kök ayrılır,
gövdə ayrılır,
budaq ayrılır...
insan
özü özünün köküdü həm də
və görürəm... yazı masam-
mən ona da kök atmışam...
NECƏ OLUR...
Hərdən
boş-boşuna
xəyallar quranda da
dizimə, qoluma güc yığılır...
Necə olur,
çiynimə heç yük almadan
cavabdehliyini daşıyıram ağır bir yükün...
Bir atəşböcəyinin
mənə verdiyi işıq ümidindən
güc aldığım var...
Əyilib yerdən götürdüyüm bir ovuc torpaq
bir ovuc... gücdü-çoxdan çox...
Necə olur,
bir çaya
baxa-baxa
ürəyimə sanki güc axır,
üstümə düşüb bədənimdə gücə çevrilir
gün işığı
və bütün bunların içində
gücsüzlüyüm-
bu, necə olur...
HƏR GÜN...
Hər gün-səhər,axşam
süfrəmdə sözünüz olur, dostlar,
özünüz olmasanız da...
bəzən şeirin ətri uzaqdan vurur məni,
günlərlə dadlı bir misra
ya bir bənd fikrimdə dolanır-
sanki daşlar
daş-qaşa çevrilir ayağım altda;
bu zənginlik,
bu var-dövlət içində
kimsə kasıblığın daşını ata bilmir amma...
hər şeyə rəğmən
məhrəm duyğuların
ruhumda boy verməsi çox gözəl...
süfrəm bu halallığa,
sevgiyə,
ilgiyə həmişə açıq,
öz tamı,qoxusu olan kəlmələr
doyumsuzluq yaradır-
haçan bu süfrədən doyub qalxdım,
nə vaxt daha bəs dedim-
burda əbədi sürən bir zövq,şövq var,əlbəttə...
ya bəlkə
əsl toxluq budu ki,
daim sözə ac olursan, hə?..
ARZULAR üzərinə bir şeir...
Mənim arzularım vardı
köhnə evimizin taxta rəfində yan-yana
düzülmüş kimi sanki
ən çox da
rəfin bir küncündə üst-üstə yığılmış nağıl, dastan kitablarının
arasında sanki...
rəfdə nizamla, səliqəylə yerləşdirilmiş
çini kasaların, dəmir dərinkələrin içində sanki...
xəfə yerlərdə-
şalban diblərində hörümçək toruna düşmüştək sanki
heç vaxt o torlardan qurtarmayıblar sanki..
ÇİYİN-ÇİYİNƏ...
Baxsan, sözlərimiz çiyin-çiyinə,
sanıram fikirlərimiz də çiyin-çiyinədir,
düşüncələrimiz də...
Üzlərimiz... çiyin-çiyinə gülür,
gözlərimiz də...
barmaqlarımız... çiyin-çiyinə verib yumruqlaşır...
ürəklərimiz daha inamla vurur,
ümidlərimiz doğrulur çiyin-çiyinə...
bir xəyal et beyinlərimiz də... çiyin-çiyinədir,
elə çiyinlərimiz də
və
nə gözəldi
ayaqlarımız yol gedirsə... çiyin-çiyinə,
qoy salama uzansın
əllərimiz də... çiyin-çiyinə...
***
Yol, bir söz de, mən bir yol axtarıram...
Torpaq, bir söz de altından, üstün heç...
And verirəm bərkliyinə, daş, bir söz de...
Su, bir söz de, bax canımdakı yanğıya...
Bir söz de, od; niyə buz kimi olmusan e?..
AYAQ ÜSTƏ...
Bəlkə elə ayaq üstə keçməli ömrümüz-
oturmağımız da ayaq üstə,
dincəlməyimiz də...
Dizlərimiz üstə iməkləsək belə,
ayaq üstə görünməliyik hər kəsə...
Əllərimiz də... ayaq üstə olmalı,
ayaqlarımız da...
Hətta vurmasında ürəyimizin
ayaqüstəliyi anlaşılmalı...
İşimizi ayaq üstə tutmalı...
Daim ağaclartək ayaq üstündə,
axı,
gözünü qırpmadan iti-iti baltalar baxır
bizə də...
İlk və son sözü ayaq üstə deməli,
ayaq üstə dinləməliyik...
Ayaq üstə gəzənləri də
ayağa qaldırmalıyıq,bəli...
***
daralmış ən geniş yerlər və
çürümüş iplərdən sallanır kimi həyatlar...
sıyrılmış qılıncların qabağına duz-çörəklə,
şeirlə çıxdım gördüm başımı ayaqlar altında...
gərilmiş əsəbimin cərəyanından uğuldayır, bax, sətirlərim də...
...bu
zir-zibilin içində
qiymətli bir şey yoxmu,
məsələn, həmişə ələgəlməz bir şey-
bir sevinc qırıntısı,
bir xoş gündən bir parça,
bir əlcə kifsimiş ümid,
ya da
kiminsə üzündən düşüb qalmış
bir təbəssüm tikəsi,
olmazmı yəni...
BİR İKİ...
1
fikirlərim, səs salmayın,qoy bir az yatım
beynimdə təbil çalırsınız e, sağolmuşlar...
2
adamın da... divarı çat verir,
tavanı yatır, döşəməsi çökür -
bəzən adam da bir xarabalığa dönür...
***
Boğulmamaq üçün
dərinləşməliyik-
suda da
torpaq yoldakı kimi addımlamalıyıq hətta...
varıqsa, bir şeylərə bir qatqımız olmalı,
nəsə artmalı bu dünyada-
yahu, bir ağac çoxalmalı,
görünməli ki,
yollara bir iz düşüb yepyeni...
düşün hər gələn
dünyanı bir az da genişləndirməli,
uçurumların ağzına
bir tikiş atmalı,
yaratmalı...
göy üzündə
təzə bir ulduz sayrışmasıtək
duyulmalı fərqli bir hava gəlmiş
bir gözəl şeir,ya bir bəstə şəklində ən azı...
ŞEİRƏ şeir...
Otağımı
havalandırıram şeirlə,
otağımın sərinliyi,
istisi-soyuğu,
bütün acılarımın şirinliyi
şeirdən...
şərdən şeirlə qurtarıram özümü...
...ey həyatımı rəngləndirən sözlər,
baxıram, tavan göyüzüdü,
döşəmə yerüzü
və yerüzü boyda birotaqlı evim...
***
Mürəkkəblikdən yoruldum,
bir az da sadəlik - qoy lap bəsitlik desinlər-
yavanlığım olsun...
Qaçıram çoxüzlülük kimi
çoxqatlılıqdan-
eh, bu çoxsəslilik,
çoxrənglilik,
nə bilim, daha nə...
Başını qaldır bir, filosof şair,
qartalın deyil,
bir kəpənəyin
uçuşuna dal,
uçanlardan ucadakı sürünənləri də gör-
ey xəyalpərvər,
məlum,
sənə yerdən göy yaxındı, göy...
MİRAS
Ocağım - odum mirasdı...
Gün işığı sanki
ilahi mirastək gəlib çatır bizə...
Bəzən düşünürəm
dərdim mirasdı-
nəsildən-nəsilə keçən miras,
bu gün mən ona sahiblənmişəm...
Yunus Əmrənin salamı,
Şəms Təbrizinin kəlamları mirasım,
Mirasımız;
bu mirasların yeri könüllərdir,
yaddaşlardır,
düşünən başlardır...
ey qələm, yaz:
Nəsiminin dözümü,
İnadı,
hər axşam üfüqdə s a r a l a n günəş-miras
və hamımıza yetəcək qədər
sevinc, kədər...
Xəyanətləri,
şəri,
hər cür pisliyi də
miras bilənlər var-
yox,var sayılmaz onlar...
əsrlərdən bəri
insan üzündə gələn təbəssüm,
gözlərdəki sevgi nuru,
sədaqət, inam, etibar-
Gör, nələrin varisiyəm,
Gör, nələr mirasımdı-
ömür boyu bəhrələndiyim miraslar!..
BİR ÜÇÜNCÜ ŞƏXSİN şeiri
mən bu küçələrdə
öz ayaqlarımla
özgə ayaq izləri üstə gəzib-dolaşıram
vallah elə bilirəm
sadəcə əl-ayağa dolaşıram
mən bu yollardan deyil də
sanki haqdan keçirəm
əlimi buzlu suya salmıram
yandırar
bir doğruçudan qaçıram ki
məni daha bir yalanına inandırar
baxıram
hər yerdə ağıla gəlməyən
amma başa gələnlər
və gözümü açıb onu da görürəm ki
mən bir k o r a m
***
Qəlbinin bir guşəsində
bir damcı, bir damlacıq sevgi qalıbmı;
ona bağlan,
ona kök at ağac torpağa kök atar kimi-
iki daş arasında göyərəcəksən,
görəcəksən...
Bütün
pis bildiklərinin əksini düşün-
yaxşını düşün yəni...
Gözün hara baxır-
Öndən bəla gəlir,arxadan yox,
Bəzən gündən üşüyürsən, şaxtadan yox...
Tanıyırsan özünü?
Barı, bir ayağının yerini edə bilirsənmi
bu geniş yollarda? ...
tikan batan bir barmağın qanı da
yuxunu qaçırır,qarışdırır,
qardaşım,
adaşım,
özüm heyy...
***
Səni and verirəm ucalığına, dağ,
əlçatmazlığına,
ətəyindən üzülməyən dumana,
çisəkləyən çənə,
başında günəşi
xonçatək tuta bilməyinə,
başın üstə çaxan şimşəklərə and verirəm,
bir də vıy-vıy əsən küləklərə,
səni and verirəm
xırda-xınalı daşlarına,
daşlarından keçmişin silinməyən izinə,
o daşların çopur üzünə and verirəm,
and verirəm yamacına, yalına,
dar cığırlarına,
yekəağız kahalarına and verirəm,
and verirəm dağlığına,
qoyun-quzunun
daşları çıqqıldadan göyçək dırnağına,
ayağına
dərin dərələri geyinmisən-
onlara andım olsun,
nədir məndəki bu əbədi hüzn-
həmişə qəlbimin qanıyla doludu ovcum...
