- Oğuz Ayvaz
TƏNHALIQ NAĞILI
həbsxanaya bənzəyir
onun yaşamı
dörd divardan
başqa heç nə görsənmir evində
dənizin yırğalanmasının,
damlarda uçan quşların
evindəki telefonun səsini eşitmir nə vaxtdı
nə vaxtdı borcludu dörd divara
borcludu təkliyə, tənhalığa
dənizin maviliyini,
günəşin batmasını görə bilmir,
qara saçlı qızlar da
yuxusuna girmir
elə bil dəmir
barmaqlıqlarda yaşayır
ürəyinin hər
tərəfini qandallayıblar
gecələr açılan yorğanını
örtən biri yoxdu
sabahlar heç kimin səsini
eşitmədən oyanır yatağından
albomları vərəqləməyi sevmir
onsuz da heç kəsin şəkli
yoxdu orda
səhər bir, axşam iki çay içir,
qalan çayı sabaha saxlayır
günortalar kiminlə
görüşəcəyini düşünür
öz-özünə gülümsünür,
axı onun heç kimi yoxdu,
bilir ki, onu heç kim gözləmir
bilir ki, sabah yenə
kirə pulu yığan
qapısını kəsdirəcək,
və əlini açıb umacaqlı gözləri ilə
yırtıq ciblərinə baxacaq.
sonra təkrar
divarlarının suvaqları qopmuş,
həbsxana otağına bənzər
evinə girəcək
kədərli şəkildə divarlara sığınmış stol, stul,
bir də balaca şkaf
yaşayır
təkliyin dadını çıxarda-çıxarda...
Ölən dostuma bənzəyirsən
mənə ölən dostumu xatırladırsan,
arıq, balacaboy, şeiri sevən,
gülməkdən öləcəkdik
tabutunu daşıyanda,
torpaq islaq, göy üzü bulutlu, adamlar seyrək,
bir dəfə ağladığını görməmişdim,
heç kim gülməzdi danışdığı lətifələrə...
mənə dostumu xatırladırsan,
yaşıl gözlərin, qısa saçın
və yalnız gülməyin,
o qədər çox sevirəm ki,
qorxuram tez ayrılaq,
mənzilə tez çatmağa
can atan özünü ağaca
çırpan maşın kimi,
mənə dostumu xatırladırsan,
lap yaxınımdasan,
ovcumun içindəsən,
heç yanımdan ayrılmırsan
dostum kimi,
yanımdan ayrılmayan
dostum kimi
mənə ölən dostumu
xatırladırsan...
