- Araz Səməd
Şeirlər
Sən heykəl-heykəl böyüdükcə,
Mən insan-insan daşlaşıram,
Sinəmdə daşısam da ürəklərin ən yuxasını.
Yaman dəyişmisən,
Küləklərin də dəyişib səmtini,
Daha gətirmir,
Küçələrində,
Meydanlarında,
Zirzəmilərində
Qeyb olan gəncliyimin qoxusunu.
Nə Xəzərində yelkən açır xəyallarım,
Nə Alov Qüllələrin yandırır nifrətimi,
Nə Kristal holunu sevirəm,
Mən sənin başqa yönünü,
Başqa halını sevirəm.
Ehh, nə deyim?
Mən nə hayda, sən nə haydasan, Bakı?
Başından aşsa da milyonların, milyardların,
Sən hər axşam bir küncə çəkilib yediyim
Bir manatlıq dönər boydasan Bakı.
Yaşa görüm
Qardasşım, bu nə yurd, bu nə məmləkət?
Adamın əti tökülür.
Hansısa gədənin,
Yolötənin biri
Nə oturanı dinc qoyur,
Nə durana imkan verir.
İnsanlar qayğı-qayğı ölür,
Kredit-kredit can verir.
Hara getsən, hara baxsan eyni mənzərə,
Eyni ağıl,
Eyni nağıl
Hər addımda bir daş göyərib,
Hər işdə bir əngəl bitib.
Dünən sevgilinlə kölgəsində öpüşdüyün ağacın yerində
Bu gün görürsən ki, heykəl bitib...
Qardaşım, bu nə yurd, bu nə məmləkət?
Yaşayirsan yaşa, görüm...
Atama
Öldün, canın qurtardı,
Daha bu dünyanın nə sevinci sənindi,
Nə kədəri, müşkülü.
Bilmək istəsən, mən də bir ölüyəm -
Nəfəs alan, danışan,
Bəzən də ağlamağı, gülməyi bacaran bir ölü.
Gedirəm, taleyimin əlindən tutub -
Anasının əlindən tutan körpə bir uşaq kimi.
Harda bitər, harda qırılar bu yol?
Umurumda deyil.
Bu gün nə yeyim?
Sabah nə geyim?
Nə deyim, nə deyim,
Clız-cılız sualların
Böyük-böyük dərdlərə yol açdığı bu həyata?
Bilənim yox!
Duyanım yox!
Başıma döyürəm,
Dizimə döyürəm.
Eh ata, eh ata,
Sən torpağın altında rütubətdən,
Mən torpağın üstündə xəcalətdən çürüyürəm.
