-
Balayar Sadiq
Şəhid anası
Şəhid anasının gülüşü,
Göz yaşında iməkləyirdi.
Səsi cırmaqlayırdı,
“Təsəlli” sözünü...
Yaşamadığı ömrünü
qoltuğuna vurub,
Göy üzündən
Kəndimizə baxan Şəhid,
Əvvəl
anasının göz yaşlarını
eşitdi.
Sonra anasının
göy üzündə yüyürdüyünü gördü...
Qanad açdı
anasının səsinə sarı,
qanadları islandı
bu səsdən.
Sinəsinə sancılan
güllənin
qanı qurumayan yerindən
Allahı çağırdı:
“Amandı, Allahım, qoyma,
anam
səbrindən yıxılır.
Naləsindən
dərgahın uçular birdən.
Anamın
gözləri yağır
göy üzünə.
Ucuq dərgahında
mələklərin islanar, Allahım”.
“Cənnət anaların
ayağı altındadır” –
pıçıldadı mələklər.
Və şəhid tabutunu
endirdilər,
endirdilər
ananın ayağı altına.
Tabutunun bir ucundan
şəhid özü tutdu.
Sonuncu ümid tək
girdi atasının qoluna.
İşğal olunmuş
torpaq kimi
onu bir ovuc
qaytardı özünə.
Atası
uğursuz misra kimi
boynunu bükdü,
üzündəki ağrının
təbəssümü
mələkləri üşütdü.
Şəhidin köksündəki
güllə yeri
söz tapmadı deməyə...
Şəhid atasının təbəssümü
tabut kimi
endi torpağa.
Son dəfə
salam verdi
şəhid məzarı üstə
dalğalanan bayrağa.
Sonra bacılarının
saçından
üç tel ayırdı şəhid...
Ağıların,
oxşamaların üstünə sərdi.
Nişanlısının göz yaşlarını
son görüşün,
son öpüşün
üzünə səpdi.
Səpdi ki,
sevginin odu sönsün,
bir görüşün,
bir öpüşün
ömrü qədər...
Ölüm çoxdan
qaçıb getmişdi kəndimizdən.
Qorxusundan
qayıtmazdı bəlkə də...
Əgər mollanın səsi,
kəndimizin icra nümayəndəsi,
bir də
hərbi komissarın
əlindəki kağız kimi
saralmış nitq icad etməsi
olmasaydı.
Şəhid anasının naləsi
yaralı quş tək
qanad çaldı havada.
İcra başçısının gətirdiyi
bir kisə yağı,
bir kisə düyü,
bir kisə qənd
xəcalətdən yer tapmırdı...
Məmur qoxusundan
qaş-qabağını tökmüşdü
kəndimizin havası.
Kəndimizin yolları
doluxsunmuşdu “şəhid” sözünə.
Təkcə ilk qazimiz
təkqıç Məhəmməd
şəhid tabutunun başında
bayraq kimi dalğalanırdı.