-
Onların anasını, bacısını söyürdü. Maşının arxasınca yüyürür və qışqıra-qışqıra deyirdi: Sizin ananızı, bacınızı belə eləyib pulunu verməsələr xoşunuza gələr?..
Kəramət Böyükçöl
CƏFƏR CABBARLI GÖRÜRDÜ
Cəfər Cabbarlının heykəlinin düz yanında iki kişi bir qadını döyürdü.
Qadın həm ağlayır, həm də qışqıra-qışqıra onu döyən kişilərə söyüşlər yağdırırdı. Ara vermirdi söyüşlərə. Nəfəs belə dərmirdi.
Kişilər dözmürdü buna. Hər söyüşün cavabı bir təpik idi. Təpik-təpik olmuşdu qadın.
Qadın əyninə kişi köynəyi geyinmişdi. Köynək ona çox gözəl yaraşırdı. Qadın elə bil kişiyə çevrilirdi. Əlləri, dodağı, ağzı, üzü, burnu kobudlaşırdı get-gedə. Səsi də kişi səsinə oxşayırdı.
Belə başa düşdüm ki, kişilər qadını o məsələ eləyib pulunu verməyiblər.
- Mənim pulumu verin - qadın haqlı-haqlı deyirdi.
Kişilər səbəb gətirirlər:
- Xoşumuza gəlmədin, vəssalam.
- Bəs niyə aparırdınız?
- Apardıq, yaxşı elədik. Bizi yaxşı təmin eləsəydin, pulunu verəcəkdik.
- Haqsızlar - qadın dedi.
Əlbəttə ki, qadın kişilərə inanmırdı. Onların bəhanəsi hesab eləyirdi bu sözləri və dil qəfəsə qoymurdu:
- Sizi Allaha tapşırıram. Ay Allah, hardasan? Allah, eşidirsən? Allah, bilirsən? Allah, görürsən? Allah, məni başa düşürsən? Allah, məni anlayırsan?
Kişilər elə bil Allah sözündən qorxdular. Tez mindilər maşına. Uzaqlaşdılar ordan.
- Hara gedirsiniz? Tez olun, pulumu verin - qadın əl çəkmirdi.
Onların anasını, bacısını söyürdü. Maşının arxasınca yüyürür və qışqıra-qışqıra deyirdi:
- Sizin ananızı, bacınızı belə eləyib pulunu verməsələr xoşunuza gələr?
Nədənsə, mənə elə gəldi ki, o qadın bunları pul üçün eləmir. O, elə bil özündən nəyinsə qisasını alırdı. Özündən nəyinsə acığını çıxırdı.
Kişilər çıxıb getdilər. Qadının dizləri yerə gəldi. O, ağlaya-ağlaya söyürdü və bütün bunları Cəfər Cabbarlı görürdü.
Onların anasını, bacısını söyürdü. Maşının arxasınca yüyürür və qışqıra-qışqıra deyirdi: Sizin ananızı, bacınızı belə eləyib pulunu verməsələr xoşunuza gələr?..
Kəramət Böyükçöl
CƏFƏR CABBARLI GÖRÜRDÜ
Cəfər Cabbarlının heykəlinin düz yanında iki kişi bir qadını döyürdü.
Qadın həm ağlayır, həm də qışqıra-qışqıra onu döyən kişilərə söyüşlər yağdırırdı. Ara vermirdi söyüşlərə. Nəfəs belə dərmirdi.
Kişilər dözmürdü buna. Hər söyüşün cavabı bir təpik idi. Təpik-təpik olmuşdu qadın.
Qadın əyninə kişi köynəyi geyinmişdi. Köynək ona çox gözəl yaraşırdı. Qadın elə bil kişiyə çevrilirdi. Əlləri, dodağı, ağzı, üzü, burnu kobudlaşırdı get-gedə. Səsi də kişi səsinə oxşayırdı.
Belə başa düşdüm ki, kişilər qadını o məsələ eləyib pulunu verməyiblər.
- Mənim pulumu verin - qadın haqlı-haqlı deyirdi.
Kişilər səbəb gətirirlər:
- Xoşumuza gəlmədin, vəssalam.
- Bəs niyə aparırdınız?
- Apardıq, yaxşı elədik. Bizi yaxşı təmin eləsəydin, pulunu verəcəkdik.
- Haqsızlar - qadın dedi.
Əlbəttə ki, qadın kişilərə inanmırdı. Onların bəhanəsi hesab eləyirdi bu sözləri və dil qəfəsə qoymurdu:
- Sizi Allaha tapşırıram. Ay Allah, hardasan? Allah, eşidirsən? Allah, bilirsən? Allah, görürsən? Allah, məni başa düşürsən? Allah, məni anlayırsan?
Kişilər elə bil Allah sözündən qorxdular. Tez mindilər maşına. Uzaqlaşdılar ordan.
- Hara gedirsiniz? Tez olun, pulumu verin - qadın əl çəkmirdi.
Onların anasını, bacısını söyürdü. Maşının arxasınca yüyürür və qışqıra-qışqıra deyirdi:
- Sizin ananızı, bacınızı belə eləyib pulunu verməsələr xoşunuza gələr?
Nədənsə, mənə elə gəldi ki, o qadın bunları pul üçün eləmir. O, elə bil özündən nəyinsə qisasını alırdı. Özündən nəyinsə acığını çıxırdı.
Kişilər çıxıb getdilər. Qadının dizləri yerə gəldi. O, ağlaya-ağlaya söyürdü və bütün bunları Cəfər Cabbarlı görürdü.
