Sevinc Pərvanə. Allah məni sevindirəndə

Məni sevindirəndə

məni də tez-tez sevindirir Allah
küçədə qol saatım düşüb itir birdən
qayıdıb yerində tapıram
sevinirəm

barmağımdakı üzüyü unitaza salıram bilmədən
sular aparmır
aparmır
sevinirəm

uşağımı itirirəm
qələbəliyin içində
haylayıram
qışqırıram
qəfəsdəymiş kimi vurnuxuram
birdən peyda olur qarşımda
yenidən doğulmuş kimi
sevincimdən uçuram

pul itirirəm
düz adama rast gəlir
tapıb özümə qaytarır

marketdə böyük bir bağlamanı unuduram
dalımca qaçıb gətirir satıcı
sevinirəm

bütün bu sevinclər içində
lap başımı itirirəm
məni uşaq kimi sevindirir Allah
sevindirəndə


Iki başqa insanlarıq

iki başqa insanlarıq səninlə
sevgilim
sən öz cinsinə güvənirsən
mən özümə
sən ətin bahalaşmasına üzülürsən
mən can bazarında
canını verən heyvanlara
sən çiçəyi dərməyi xoşlayırsan
mən əkməyi
çoxaltmağı
iki başqa insanlarıq səninlə
sevgilim

birimiz ayı sevir
birimiz günəşi
birimiz qarı
birimiz atəşi
sən yorğana bürünməyi sevirsən
mən sənə bürünməyi
iki başqa insanlarıq səninlə
sevgilim
görürsən ki
“iki canda bir ürək” deyə bir şey yox
uydurmuşlar

bu dar mənzilimzidə
“bir canda iki ürək” kimi dəyişə biləydik
bu düsturu
imkansız!

qəbul etməliyik artıq
iki başqa insan olduğumuzu
inadsız.