İnsan olmaq bəhanədir.
Dağ dərənin nə vecinə
Məni bu yollar aparır.
Həsrət saçımı darayır
Şirin xəyallar aparır.
İnsan olmaq həsrətini
tortaq olanda duymuşam.
Kədər məni qərq eləməz
Günəşi içib doymuşam.
Dan yeri atəş kimidir
İndicə dəniz alışar
Dərd elə dilə gətirər.
Bu lal bəndə də danışar.
Qoymayaq ömrü solmağa
Axı ondan baha nədir?
Tanrıya yaxın olmağa
İnsan olmağ bəhanədir.
Xəyalımın mənzərəsi
Göy üzü ağlamamış buludla dolu
Hardasa əsməmiş külək yatir.
Batmamış gəmilər tufana can atır
Və hər şey bircə anda baş verir.
Bircə anda..
Buludlar ağlamağa,
Külək əsməyə başlayır.
Tufan gəmini qərq edir.
Bir an əvvəl yerində idi
hər şey.
Bir an sonra
Inlədi çalınmamış ney.
Ürəyim bulud.xəyalım külək,
Ümidim gəmi.
Çökdü gözümə bir anda
dünyanın qəmi.
Eh tapa bilsəydim gedilməmiş yolu,
Göy üzü buludla dolu.
Nə vaxtsa
Nə vaxtsa görüşsək,
Təəccüblənmə.
Bu nə sənin arzun, nə də mənim
Istəyimdir.
Təsadüf də deyil.
Təsadüflər zərurətdən doğar.
Bu dialektikadır.
Əgər tanıyıb salan versəm.
Bunu sevgi sanma.
Bu da bir etikadır.
Güzgü
Mənə doğrunu yox,
Yalanı göstər.
Donub ürəyimdə qalanı göstər.
Bilirəm, saralıb, solub gülləri,
Sən isə o yaşıl talanı göstər.
İncitmə məni hədər.
Aldat aldatdığın qədər
Və mənə hər şeyi əksinə göstər
Güzgü!
